صلح

صلح به معنی آشتی و تسالم و توافق می باشد و اصطلاحا عبارت است از تراضی و تسالم بر امری. خواه تملیک عین یا منفعت و یا اسقاط دین و یا حق و یا غیر آن ها باشد. صلح ممکن است یا در مورد رفع تنازع موجود و یا جلوگیری از تنازع احتمالی، در مورد معامله و غیر آن واقع شود. صلح در مقام معاملات هرچند نتیجه‌ی معامله را که به جای آن واقع شده است می‌دهد لیکن شرایط و احکام خاصه آن معامله را ندارد بنابراین اگر مورد صلح، عین باشد در مقابل عوض، نتیجه آن همان نتیجه بیع خواهد بود بدون این که شرایط و احکام خاصه بیع در آن مجری شود.

اقسام صلح

• صلح معوض: عقدی است معوض به صورت صلح که جایگزین هر عقد معوض می تواند باشد، به عنوان مثال صلحی در مقام بیع صورت می گیرد و احکام مختصه بیع را ندارد.
• صلح محاباتی: صلح معوضی است که برخلاف عقد بیع، عمدا تساوی عرفی ارزش اقتصادی بین عوضین رعایت نشده و مورد توجه قرار نمی گیرد.این صلح را صلح محاباتی می نامند.
• صلح دعوی: صلح در مورد موضوع متنازع فیه به منظور خاتمه دادن دعوی یا دعاوی مسلم یا محتمل.
• صلح ابتدایی: صلحی که مسبوق به وجود حق و یا در مقام رفع منازعه محقق یا محتمل نباشد.
• صلح اسقاط: صلحی که نتیجه آن، اسقاط بعض یا تمام حق باشد.
• صلح معاوضه: صلحی که بین طرفین عقد به منظور مبادله مال صورت می گیرد.
• صلح نامشروع: صلحی است که مخالف یکی از الزامات قانونی باشد یعنی مخالف قوانین آمره باشد، اگر آمره بودن یک قانون مورد تردید باشد آن صلح نافذ و درست است.

• صلح حطیطه: صلحی است که موضوع دعوا ، عین باشد و پس از اقرار به مالکیت، بخشی از آن صلح شود.
• صلح انکار: صلحی است که دعوا نزد حاکم مطرح شده و خوانده منکر استحقاق خواهان می شود و مدعی دلیل کافی برای استحقاق خود ندارد و خوانده وارد دفاع نمی شود و یا دفاع نکرده است .