ماده ۷۶۹ قانون مدنی

در تعهد مذکوره در ماده‌ قبل به نفع هر کس که واقع شده باشد ممکن است شرط نمود که بعد از فوت منتفع، نفقه به وراث او داده شود.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

این ماده و ماده قبل، برمبنای مسامحه در صلح وضع گردیده اند. و اینکه که بتوان به حین صلح، تعهدی را به نفع معدوم ایجاد نمود؛ از احکام خاص این عقد به شمار می رود.

اصل بر این است که در تعهد ثالث، حق با موت او به پایان می رسد؛ و اگر اجرا نگردیده باشد؛ به وراث او منتقل نمی شود. در تعهدهای مجانی، شخص منتفع مورد توجه است؛ نه دارایی وی. بنابراین نمی توان مدعی شد که با فوت وی، حق مزبور به ورثه او می رسد. مگراینکه خلاف این امر، در قرارداد ذکر شود. همچنانکه در این ماده بیان شده است.

اگر شرط بهره مندی وراث ثالث از نفقه، به صورت مطلق باشد؛ هر یک از آنان به میزان برابر، از حق مزبور منتفع خواهند شد. زیرا منشأ چنین حقی، شرط استحقاق است نه ارث. و موضوع شرط مندرج در قرارداد را، نباید جزء ترکه مورث آنان محسوب نمود. و ظاهر نیز بر این است که اشخاص، به مناسبت قراردادهایی که به نفع آنان منعقد می گردد؛ به نحو مساوی بهره مند خواهند شد. و مقررات مربوط به تقسیم ترکه، خاص ارث بوده؛ و نمی توان آن را به مواردی غیر از توارث تسری داد.