نحوه تصمیم‌گیری دیوان بین‌المللی دادگستری در موارد خلأ حقوقی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
[[رده:مقالات شماره دوم دوره یازدهم مجله علمی مطالعات حقوقی]] | [[رده:مقالات شماره دوم دوره یازدهم مجله علمی مطالعات حقوقی]] | ||
[[رده:مقالات محسن محبی]] | [[رده:مقالات محسن محبی]] | ||
[[رده:مقالات وحید | [[رده:مقالات وحید بذّار]] | ||
[[رده:مقالات حقوق بین الملل]] | [[رده:مقالات حقوق بین الملل]] | ||
[[رده:مواد قرمز]] | [[رده:مواد قرمز]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۴۲
نحوه تصمیم‌گیری دیوان بین‌المللی دادگستری در موارد خلأ حقوقی نام مقاله ای از محسن محبی و وحید بذّار بوده که در شماره دوم دوره یازدهم (تابستان 1398) مجله علمی مطالعات حقوقی منتشر شده است.
چکیده
برخی از تصمیم‌ها و اظهارنظرهای دیوان بین‌المللی دادگستری این پرسش را ایجاد کرده است که آیا دیوان می‌تواند با اعلام خلأ حقوقی به دلایلی همچون عدم تدقیق، کفایت یا فقدان حقوق قابل‌اجرا از اتخاذ تصمیم امتناع کند؟ برخی صاحب‌نظران با اشاره به اظهارنظر دیوان در بند 105(2)(ث) نظریه مشورتی قانونی بودن تهدید یا توسل به سلاح‌های هسته‌ای (1996) به این پرسش پاسخ مثبت می دهند. با توجه به وظیفه خطیر دیوان در حل و فصل قضایی اختلافات به عنوان یکی از روش‌های مؤثر فیصله مسالمت‌آمیز اختلافات میان دولت‌ها که بدون تردید در راستای حفظ صلح و امنیت بین‌المللی و پیشگیری از توسل به زور در روابط بین‌الدولی خواهد بود، بنظر نمی‌رسد که دیوان بتواند با اعلام خلأ حقوقی، قضایای مطروح نزد آن را حل نشده رها کند. پرسش اصلی که این مقاله به آن می‌پردازد این است که آیا بر اساس اساسنامه، قواعد و اصول قابل اعمال در دیوان به عنوان رکن قضایی اصلی سازمان ملل متحد و با توجه به رویه آن، دیوان می‌تواند با اعلام خلأ حقوقی، از تصمیم‌گیری در قضایای تحت رسیدگی امتناع کند؟
کلید واژه ه
- خلأ حقوقی
- دیوان بین المللی دادگستری
- قضیه پناهندگی
- نظریه مشورتی سلاح های هسته ای
- نظریه مشورتی کوزوو