ماده ۱۳۰ قانون آیین دادرسی کیفری: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حقوق
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۳: خط ۳:


== نکات توضیحی تفسیری دکترین ==
== نکات توضیحی تفسیری دکترین ==
گروهی معتقدند اگرچه حکم ماده فوق به صورت مطلق بیان شده است، اما به نظر می رسد لزوم حضور افراد گروه مذکور در ماده فوق منوط و محدود به وقوع جرایم مهمی است که با ارتکاب آن ها، آثاری نیز در محل وقوع جرم به جای مانده است. لذا اعمال ماده فوق در خصوص وقوع هر جرمی بی فایده و غیر ضروری است.4680212
گروهی معتقدند اگرچه حکم ماده فوق به صورت مطلق بیان شده است، اما به نظر می رسد لزوم حضور افراد گروه مذکور در ماده فوق منوط و محدود به وقوع جرایم مهمی است که با ارتکاب آن ها، آثاری نیز در محل وقوع جرم به جای مانده است. لذا اعمال ماده فوق در خصوص وقوع هر جرمی بی فایده و غیر ضروری است.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=نکته ها در قانون آیین دادرسی کیفری|ترجمه=|جلد=|سال=1393|ناشر=موسسه مطالعات و پژوهش های حقوقی شهر دانش|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=4680212|صفحه=|نام۱=علی|نام خانوادگی۱=خالقی|چاپ=1}}</ref>
[[رده:ایروانی]]

نسخهٔ ‏۹ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۴۲

صحنه جرم بايد توسط گروه بررسي صحنه جرم كه حسب مورد ، متشكل از پزشك قانوني ، كارشناسان بررسي صحنه جرم و تشخيص هويت ، كارآگاهان نيروي انتظامي و عنداللزوم ساير كارشناسان آن است ، تحت نظارت بازپرس و در صورت ضرورت به سرپرستي وي بررسي شود . تبصره ماده 130: حدود اختيارات ، شرح وظايف و چگونگي بررسي صحنه جرم توسط اين گروه به موجب آيين نامه اجرائي است كه ظرف شش ماه از تاريخ لازم الاجراء شدن اين قانون توسط وزير دادگستري و وزير كشور با همكاري نيروي انتظامي و سازمان پزشكي قانوني كشور تهيه مي شود و به تصويب رئيس قوه قضائيه مي رسد .

نکات توضیحی تفسیری دکترین

گروهی معتقدند اگرچه حکم ماده فوق به صورت مطلق بیان شده است، اما به نظر می رسد لزوم حضور افراد گروه مذکور در ماده فوق منوط و محدود به وقوع جرایم مهمی است که با ارتکاب آن ها، آثاری نیز در محل وقوع جرم به جای مانده است. لذا اعمال ماده فوق در خصوص وقوع هر جرمی بی فایده و غیر ضروری است.[۱]

  1. علی خالقی. نکته ها در قانون آیین دادرسی کیفری. چاپ 1. موسسه مطالعات و پژوهش های حقوقی شهر دانش، 1393.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4680212