آسیب‌شناسی آموزش و پژوهش جرم‌شناسی در ایران: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
[[رده:پیشگیری از بزهکاری]] | [[رده:پیشگیری از بزهکاری]] | ||
[[رده:بازپروری بزهکاران]] | [[رده:بازپروری بزهکاران]] | ||
[[رده:مواد قرمز]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۶ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۱۱
آسیب‌شناسی آموزش و پژوهش جرم‌شناسی در ایران نام مقاله ای از علی حسین نجفی ابرند آبادی و حسین غلامی که در شماره بیستم (تابستان 1385) در نشریه آموزه های حقوق کیفری منتشر شده است.
چکیده
جرم‌شناسی به عنوان یک رشتة تخصّصی که موضوع آن مشاهده و مطالعة علمی علل ارتکاب جرم است، قدمتی بیش از صد سال دارد. جرم‌شناسی و رشته‌های مرتبط با آن مانند جامعه‌شناسی جنایی, روان‌شناسی جنایی و بزهکاری اطفال در ایران، بیش از نیم سده است که در برنامه‌های آموزشی دانشکده‌های حقوق, دانشگاه پلیس و نیز در برنامه‌های درسی دانشکده‌های علوم اجتماعی با عنوانهای جامعه‌شناسی انحراف, آسیب‌شناسی اجتماعی و حتی با خود عنوان جرم‌شناسی گنجانده شده, تدریس و تحقیق می‌شود، ولی به رغم این قدمت، جنبة نظری ـ‌کاربردی این رشته به لحاظ مشکلات مربوط به آموزش و پژوهش آن، گسترش شایسته را در جامعة ما نیافته است.این نوشتار که در دو بخش تنظیم شده است, از یک سو به مشکلات آموزشی و از سوی دیگر، به مسائل پژوهشی جرم‌شناسی که به نوعی مانع توسعة این رشته شده, پرداخته است و در نهایت، ضمن ارائة راهکارهایی برای رفع این مشکلات، ضرورت گسترش جنبه‌های آموزشی‌ـ پژوهشی جرم‌شناسی را در ایران مورد تأکید قرار داده است.
کلیدواژه‌ها
- جرم‌شناسی
- جرم‌شناسی کاربردی
- بزهکاری
- پژوهشهای جرم‌شناختی
- پیشگیری از بزهکاری
- بازپروری بزهکاران
مواد مرتبط
بند 5 اصل 156 قانون اساسی