ضرب: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حقوق
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(ابرابزار)
 
(۱۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
[[رده:جرح]]
[[رده:جرح]]
[[رده:صدمه]]
[[رده:جرایم علیه اشخاص]]
[[رده:جرایم علیه اشخاص]]
[[رده:اصطلاحات حقوق جزا]]
[[رده:اصطلاحات قانون مجازات اسلامی]]
[[رده:اصطلاحات قانون تعزیرات]]
[[رده:جنایات]]
'''ضرب''' را باید [[صدمه|صدماتی]] دانست که منجر به از هم گسیختگی یا جاری شدن خون نمی‌شوند<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=حقوق کیفری اختصاصی (جرایم علیه اشخاص- جنایات)|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=میزان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=855376|صفحه=|نام۱=حسین|نام خانوادگی۱=آقایی نیا|چاپ=5}}</ref>و کبودی یا خون مردگی از آثار آن است.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=اندیشه‌های حقوقی (1) (مجموعه مقالات حقوق کیفری اختصاصی)|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=نگاه بینه|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=4097316|صفحه=|نام۱=محمدجعفر|نام خانوادگی۱=حبیب زاده|چاپ=1}}</ref>
== در قانون ==
به موجب [[ماده ۳۸۷ قانون مجازات اسلامی|ماده ۳۸۷ قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲]]، ضرب که همان وارد کردن فشار به جسم است بدون ایجاد از هم گسیختگی در اعضا،<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=حقوق جزای اختصاصی (جلد اول) (جرایم علیه اشخاص)|ترجمه=|جلد=|سال=1386|ناشر=اندیشه فکرسازان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=2255212|صفحه=|نام۱=عباس|نام خانوادگی۱=زراعت|چاپ=4}}</ref> اگر چه ممکن است [[جنایت]] محسوب شود، اما نمی‌توان آن را موجب [[قصاص عضو|قصاص]] دانست حتی در فرضی که به صورت [[عمد|عمدی]] واقع شود.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=حقوق کیفری اختصاصی (جرایم علیه اشخاص- جنایات)|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=میزان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=351364|صفحه=|نام۱=حسین|نام خانوادگی۱=آقایی نیا|چاپ=5}}</ref>
== در رویه قضایی ==
بر اساس [[نظریه کمیسیون استفتائات شورای عالی قضایی]] به تاریخ ۶۳/۷/۳۰، امکان قصاص به دلیل ایراد ضرب ساده وجود ندارد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=قانون مجازات اسلامی در نظم حقوقی کنونی (همراه با فهرست تفصیلی عناوین مجرمانه)|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=ققنوس|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=709908|صفحه=|نام۱=عباس|نام خانوادگی۱=زراعت|چاپ=4}}</ref>
== گذشت از ضرب ==
اگر کسی از ضربی که به او وارد شده‌است گذشت کند و بعداً در نتیجه همین ضربه فوت کند، امکان [[تعقیب]] مجدد مرتکب جرم وجود دارد و گذشت از ضرب، مانع این امر نمی‌شود.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=قانون کیفر همگانی و آرای دیوان کشور|ترجمه=|جلد=|سال=1330|ناشر=شرکت سهامی چاپ|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=2368540|صفحه=|نام۱=محمدتقی|نام خانوادگی۱=امین پور|چاپ=-}}</ref>
== منابع ==
{{پانویس|۲}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۳ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۱۳


ضرب را باید صدماتی دانست که منجر به از هم گسیختگی یا جاری شدن خون نمی‌شوند[۱]و کبودی یا خون مردگی از آثار آن است.[۲]

در قانون

به موجب ماده ۳۸۷ قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲، ضرب که همان وارد کردن فشار به جسم است بدون ایجاد از هم گسیختگی در اعضا،[۳] اگر چه ممکن است جنایت محسوب شود، اما نمی‌توان آن را موجب قصاص دانست حتی در فرضی که به صورت عمدی واقع شود.[۴]

در رویه قضایی

بر اساس نظریه کمیسیون استفتائات شورای عالی قضایی به تاریخ ۶۳/۷/۳۰، امکان قصاص به دلیل ایراد ضرب ساده وجود ندارد.[۵]

گذشت از ضرب

اگر کسی از ضربی که به او وارد شده‌است گذشت کند و بعداً در نتیجه همین ضربه فوت کند، امکان تعقیب مجدد مرتکب جرم وجود دارد و گذشت از ضرب، مانع این امر نمی‌شود.[۶]

منابع

  1. حسین آقایی نیا. حقوق کیفری اختصاصی (جرایم علیه اشخاص- جنایات). چاپ 5. میزان، 1389.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 855376
  2. محمدجعفر حبیب زاده. اندیشه‌های حقوقی (1) (مجموعه مقالات حقوق کیفری اختصاصی). چاپ 1. نگاه بینه، 1389.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4097316
  3. عباس زراعت. حقوق جزای اختصاصی (جلد اول) (جرایم علیه اشخاص). چاپ 4. اندیشه فکرسازان، 1386.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2255212
  4. حسین آقایی نیا. حقوق کیفری اختصاصی (جرایم علیه اشخاص- جنایات). چاپ 5. میزان، 1389.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 351364
  5. عباس زراعت. قانون مجازات اسلامی در نظم حقوقی کنونی (همراه با فهرست تفصیلی عناوین مجرمانه). چاپ 4. ققنوس، 1389.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 709908
  6. محمدتقی امین پور. قانون کیفر همگانی و آرای دیوان کشور. چاپ -. شرکت سهامی چاپ، 1330.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2368540