حق مرگ در اسناد بین‌المللی حقوق بشر: تفاوت میان نسخه‌ها
(+ 5 categories using HotCat) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
[[رده:مقالات مهدی بالوی]] | [[رده:مقالات مهدی بالوی]] | ||
[[رده:مقالات سروناز مستفیضی]] | [[رده:مقالات سروناز مستفیضی]] | ||
[[رده:مقالات منتشر شده در نشریات]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۸ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۳۵
حق مرگ در اسناد بین‌المللی حقوق بشر نام مقاله ای است از سروناز مستفیضی و مهدی بالوی که در شماره یک دوره چهل و هشت (فروردین 1397) فصلنامه مطالعات حقوق عمومی دانشگاه تهران منتشر شده است.
چکیده
هیچ‌یک از اسناد بین‌المللی حقوق بشر و اکثر قوانین داخلی، به‌صراحت حق مرگ را شناسایی نکرده‌اند، با این حال، در دیوان اروپایی حقوق بشر و حتی برخی محاکم ملی، ذیل سایر حقوق و آزادی‌های دیگر مندرج در این اسناد، افراد مدعی دارابودن چنین حقی شده‌اند که بعضاً این دعاوی شناسایی حق مذکور و تغییر قوانین ملی را در پی داشته‌‌اند. نوشتار پیش‌رو درصدد پاسخ به این پرسش است که آیا در رویۀ دیوان، با تأکید بر کنوانسیون اروپایی حقوق بشر که برای این مرجع، منبع حق و تکلیف است، حقی موسوم به حق مرگ برای افراد به رسمیت شناخته شده است یا خیر؟ و در این میان، اختیار دولت‌ها برای محدودکردن حقوق و آزادی‌هایی که درحقیقت، اساس و بنیان حق مرگ محسوب می‌شوند، تا کجاست؟
کلیدواژه‌ها
- اصل صلاحیت تکمیلی
- حق بر تحریم خصوصی
- حق مرگ
- دکترین حاشیه اختیارات
- دیوان اروپایی حقوق بشر