نظریه شماره 1001/95/7 مورخ 1395/04/30 اداره کل حقوقی قوه قضاییه: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات نظریات مشورتی|شماره نظریه=1001/95/7|شماره پرونده=59-861/1-013|تاریخ نظریه=1395/04/30}} '''نظریه شماره ۱۰۰۱/۹۵/۷ مورخ ۱۳۹۵/۰۴/۳۰ اداره کل حقوقی قوه قضاییه''': با توجه به اینکه در ماده ۵۱۰ قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ۱۳۹۲ به قطعیت یا قابلیت تجدیدنظ...» ایجاد کرد) |
Hossein dk (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات نظریات مشورتی|شماره نظریه=1001/95/7|شماره پرونده=59-861/1-013|تاریخ نظریه=1395/04/30}} | {{جعبه اطلاعات نظریات مشورتی|شماره نظریه=1001/95/7|شماره پرونده=59-861/1-013|تاریخ نظریه=1395/04/30}} | ||
'''نظریه شماره ۱۰۰۱/۹۵/۷ مورخ ۱۳۹۵/۰۴/۳۰ اداره کل حقوقی قوه قضاییه''': با توجه به اینکه در ماده ۵۱۰ قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ۱۳۹۲ به قطعیت یا قابلیت تجدیدنظرخواهی و فرجام نسبت به حکم واحد صادره در اجرای ماده مزبور تصریح به عمل نیامده است، بنابراین در خصوص مورد مذکور باید به قواعد عام حاکم بر تجدیدنظرخواهی یا قابلیت فرجام نسبت به آرای دادگاه ها رجوع گردد و لذا با لحاظ مواد | '''نظریه شماره ۱۰۰۱/۹۵/۷ مورخ ۱۳۹۵/۰۴/۳۰ اداره کل حقوقی قوه قضاییه''': با توجه به اینکه در ماده [[ماده ۵۱۰ قانون آیین دادرسی کیفری|۵۱۰ قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ۱۳۹۲]] به قطعیت یا قابلیت تجدیدنظرخواهی و فرجام نسبت به حکم واحد صادره در اجرای ماده مزبور تصریح به عمل نیامده است، بنابراین در خصوص مورد مذکور باید به قواعد عام حاکم بر تجدیدنظرخواهی یا قابلیت فرجام نسبت به آرای دادگاه ها رجوع گردد و لذا با لحاظ مواد [[ماده ۴۲۷ قانون آیین دادرسی کیفری|۴۲۷]]، ۴۲۸ و [[ماده ۴۴۳ قانون آیین دادرسی کیفری|۴۴۳]] قانون فوق الذکر، آرای دادگاه های کیفری قابل تجدیدنظر و فرجام و آرای صادره از سوی دادگاه تجدیدنظر (در خصوص موضوع ماده ۵۱۰ قانون صدرالذکر) قطعی است. | ||
[[رده:نظرات مشورتی اداره کل حقوقی قوه قضائیه]] | [[رده:نظرات مشورتی اداره کل حقوقی قوه قضائیه]] | ||
[[رده:نظرات مشورتی اداره کل حقوقی قوه قضائیه سال ۱۳۹۵]] | [[رده:نظرات مشورتی اداره کل حقوقی قوه قضائیه سال ۱۳۹۵]] | ||
نسخهٔ ۲۶ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۱۶
 | |
| شماره نظریه | ۱۰۰۱/۹۵/۷ |
|---|---|
| شماره پرونده | ۵۹-۸۶۱/۱-۰۱۳ |
| تاریخ نظریه | ۱۳۹۵/۰۴/۳۰ |
نظریه شماره ۱۰۰۱/۹۵/۷ مورخ ۱۳۹۵/۰۴/۳۰ اداره کل حقوقی قوه قضاییه: با توجه به اینکه در ماده ۵۱۰ قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ۱۳۹۲ به قطعیت یا قابلیت تجدیدنظرخواهی و فرجام نسبت به حکم واحد صادره در اجرای ماده مزبور تصریح به عمل نیامده است، بنابراین در خصوص مورد مذکور باید به قواعد عام حاکم بر تجدیدنظرخواهی یا قابلیت فرجام نسبت به آرای دادگاه ها رجوع گردد و لذا با لحاظ مواد ۴۲۷، ۴۲۸ و ۴۴۳ قانون فوق الذکر، آرای دادگاه های کیفری قابل تجدیدنظر و فرجام و آرای صادره از سوی دادگاه تجدیدنظر (در خصوص موضوع ماده ۵۱۰ قانون صدرالذکر) قطعی است.