عدم نفوذ

عدم نفوذ یکی از احکام وضعی است که بیانگر وضعیت عقد منعقد شده توسط متعاقدین می‌باشد. عدم نفوذ ضمانت اجرای تخلف از شرایط اساسی عقد است و در دو معنای عام و خاص به کار می‌رود. معنای عام آن، هم شامل وضعیت بطلان که به معنای عدم ایجاد ماهیت حقوقی مدنظر طرفین می‌باشد و هم شامل غیر‌نافذ به معنای خاص می‌باشد که به معنای ایجاد ناقص ماهیت حقوقی مدنظر متعاقدین و عدم اثرگذاری آن است. در چنین شرایطی الحاق بعدی عنصر رضا موجب نفوذ عقد می‌گردد.