اصل عدم فرجام پذیری آراء: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (Javad صفحهٔ اصل عدم فرجام پذیری آرا را به اصل عدم فرجام پذیری آراء منتقل کرد) |
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۲۰
اصل بر«عدم فرجام پذیری آرا» است و تنها آراء تصریح شده از سوی قانون‌گذار، قابلیت فرجام‌خواهی دارند. مرجع صالح جهت تشخیص مصادیق آراء قابل فرجام و تعیین تکلیف پیرامون فرجام‌پذیری یک رأی و یا عدم آن، دیوان‌عالی کشور است و مراجع پایین‌دستی اعم از دادگاههای نخستین و یا تجدیدنظر، از انجام این تکلیف معاف بوده و چنان‌چه در این زمینه، نظری اظهار کنند، سرانجام، تصمیم نهایی با دیوان‌عالی کشور خواهد بود.[۱]
منابع
- ↑ آقائی, مهسا (1401). "فرجام‌خواهی در موضوع وقف: چالش تمییز اصل وقفیت از دیگر دعاوی". دو فصلنامه نقد و تحلیل آراء قضایی. 1 (2): 40–68. doi:10.22034/analysis.2023.701501. ISSN 2821-1790.