رای وحدت رویه شماره 820 دیوان عالی کشور درباره حق تجدیدنظر خواهی دادستان نسبت به آراء صادر شده در جرایم قابل گذشت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''رای وحدت رویه شماره 820 مورخ | '''رای وحدت رویه شماره 820 مورخ 1401/1/16 هیات عمومی دیوان عالی کشور:''' با توجه به اینکه حق [[تجدیدنظر خواهی|تجدیدنظرخواهی]] [[دادستان]] موضوع [[ماده ۴۳۳ قانون آیین دادرسی کیفری|بند پ ماده ۴٣٣ قانون آیین دادرسی کیفری]] مصوب ١٣٩٢ با اصلاحات و الحاقات بعدی، مطلق است و شامل تجدیدنظرخواهی نسبت به آراء صادر شده در [[جرم قابل گذشت|جرایم قابل گذشت]] نیز می شود و با عنایت به اینکه صرف عدم درخواست تجدیدنظر از سوی [[شاکی خصوصی|شاکی]] به معنای گذشت وی نیست، بنابراین، در جرایم قابل گذشت، مادام که شاکی [[گذشت شاکی|گذشت]] خود را اعلام نکرده است، حق تجدیدنظرخواهی دادستان نسبت به آراء [[برائت]] به قوت خود باقی است. بنا به مراتب، رأی شعبه پنجاه و هفتم دادگاه تجدیدنظر استان تهران که با این نظر انطباق دارد، به اکثریت آراء صحیح و قانونی تشخیص داده میشود. این رأی طبق [[ماده ۴۷۱ قانون آیین دادرسی کیفری|ماده ۴٧١ قانون مذکور]]، در موارد مشابه برای شعب [[دیوان عالی کشور]]، دادگاه ها و سایر مراجع، اعم از قضایی و غیر آن لازم الاتباع است. | ||
== مواد مرتبط == | == مواد مرتبط == | ||
نسخهٔ ۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۲۲:۵۴
رای وحدت رویه شماره 820 مورخ 1401/1/16 هیات عمومی دیوان عالی کشور: با توجه به اینکه حق تجدیدنظرخواهی دادستان موضوع بند پ ماده ۴٣٣ قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ١٣٩٢ با اصلاحات و الحاقات بعدی، مطلق است و شامل تجدیدنظرخواهی نسبت به آراء صادر شده در جرایم قابل گذشت نیز می شود و با عنایت به اینکه صرف عدم درخواست تجدیدنظر از سوی شاکی به معنای گذشت وی نیست، بنابراین، در جرایم قابل گذشت، مادام که شاکی گذشت خود را اعلام نکرده است، حق تجدیدنظرخواهی دادستان نسبت به آراء برائت به قوت خود باقی است. بنا به مراتب، رأی شعبه پنجاه و هفتم دادگاه تجدیدنظر استان تهران که با این نظر انطباق دارد، به اکثریت آراء صحیح و قانونی تشخیص داده میشود. این رأی طبق ماده ۴٧١ قانون مذکور، در موارد مشابه برای شعب دیوان عالی کشور، دادگاه ها و سایر مراجع، اعم از قضایی و غیر آن لازم الاتباع است.