عدم نفوذ

یکی از احکام وضعی است که بیانگر وضعیت عقد منعقد شده توسط متعاقدین می‌باشد و ضمانت اجرای تخلف از شرایط اساسی عقد می‌باشد و در دو معنای عام و خاص به کار رفته است.معنای عام آن هم شامل وضعیت بطلان که به معنای عدم ایجاد ماهیت حقوقی مد نظر طرفین می‌باشد و هم شامل غیر‌نافذ به معنای خاص می ‌باشد که به معنای ایجاد ناقص ماهیت حقوقی مدنظر متعاقدین و عدم اثرگذاری آن است که در چنین شرایطی الحاق بعدی عنصر رضا موجب نفوذ عقد می‌گردد.