ماده ۶۹۹ قانون مجازات اسلامی (تعزیرات)

هر کس عالماً عامداً به قصد متهم نمودن دیگری آلات و اَدَو‌ات جرم یا اشیایی را که یافت‌ شدن آن در تصرف یک نفر موجب اتهام او می‌ گردد بدو‌ن اطلاع آن شخص در منزل یا محل کسب یا جیب یا اشیایی که متعلق به او‌ست بگذارد یا مخفی کند یا به‌ نحوی متعلق به او قلمداد نماید و در اثر این عمل شخص مزبور تعقیب گردد، پس از صدو‌ر قرار منع تعقیب و یا اعلام برائت قطعی آن شخص، مرتکب به حبس از سه ماه تا یک سال و شش ماه و یا تا (74) ضَربه شلاق محکوم می‌ شود.

پیشینه

در ماده 269 مکرر قانون مجازات عمومی مصوب 1304 نیز این جرم پیش بینی شده بود. با این تفاوت که در ماده مذکور میزان مجازات متناسب با نوع جرم انتسابی (جنحه یا جنایت) بود. در قانون تعزیرات مصوب 1362 ماده 142 و تبصره آن با پیش بینی شرایط افترای عملی جایگزین قانون قبلی شد.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

در این ماده قانونگذار شرایط تحقق جرم افترای عملی را پیش بینی میکند. این جرم زمانی محقق میشود که شخصی به جای انتساب کتبی یا شفاهی جرم به دیگری، ادوات و اشیای اتهام آور را نزد او میگذارد یا به نحوی متعلق به او قلمداد میکند تا وی را در معرض اتهام قرار دهد. عنصر مادی این جرم شامل هر یک از رفتار های «گذاردن، مخفی کردن و متعلق به غیر قلمداد نمودن» است. این جرم از نوع جرائم جرم مقید به نتیجه است، بدین معنا که اعمال فوق زمانی جرم و قابل تعقیب هستند که اعمال فوق منجر به این شوند که شخص تحت تعقیب قرار بگیرد؛ در غیر این صورت عمل از شمول ماده خارج است. همچنین این تعقیب باید منتهی به صدور قرار منع تعقیب یا حکم برائت شود تا بتوان مفتری را مشمول این ماده قرار داد. به لحاظ عنصر روانی نیز لازم است مرتکب با اراده و اختیار خود و علم به اینکه اشیای مذکور ماهیت اتهام آور دارند آن را در تصرف شخص مقابل قرار دهد.(سو نیت عام)همچنین این عمل باید با قصد «متهم نمودن شخص مذکور» باشد؛ بنابراین اگر قاچاقچی یا قاتل حین فرار آلت جرم را در خانه دیگری بیاندازد به دلیل فقدان سونیت خاص قابل مجازات نیست.

مواد مرتبط

ماده 26 و 27 قانون مبارزه با مواد مخدر

ماده 17 قانون مجازات مرتکبین قاچاق مصوب 1313

ماده 11 قانون راجع به جلوگیری از اجناس ممنوع الورود مصوب 1311

ماده 57 قانون مجازات جرائم نیروهای مسلح مصوب 1371