ماده ۳۳۰ قانون مجازات اسلامی

اگر نسبت به خصوصیات ‌جنایت لوث حاصل نشود یا سوگند خورندگان، بر آن خصوصیات سوگند یاد نکنند و فقط بر انتساب جنایت به مرتکب سوگند بخورند، اصل ارتکاب جنایت اثبات می‌ شود و دیه تعلق می‌ گیرد.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

ماده فوق را بیانی دیگر از ماده قبلی خود دانسته اند که به بیان حکم دیه نیز می پردازد. تفاوت دیگر میان این دو ماده آن است که یکی از موارد اثبات اصل جنایت بدون خصوصیات آن، سوگند خوردن سوگند خورندگان نسبت به اصل جنایت است.

سوابق فقهی

برخی از فقها معتدقند اگر از میان دو شاهد، یکی از آنان شهادت به اقرار فردی به کشتن دیگری بدون تعیین عمدی یا خطایی بودن جنایت داده ئ دیگری شهادت بر اقرار فرد به قتل عمدی دهد، باید قائل به ثبوت اصل قتل به دلیل اتفاق نظر هر دو شاهد در این خصوص باشیم. در این جا لازم است از خود متهم سوال شود. در فرض انکار اصل قتل، این ادعا از وی پذیرفته نمی شود. در فرض اقرار به قتل عمدی، این اقرار را از وی می پذیرند و چنانچه عمدی بودن را انکار کند،قول وی ب یک سوگند پذیرفته می شود. در فرض ادعای خطایی بودن شهادت از سوی جانی و انکار این امر از سوی ولی دم، میان فقها دیدگاه های مختلفی وجود دارد.

انتقادات

عده ای معتقدند با توجه به ماده 329 قانون مجازات اسلامی، نیازی به وضع این ماده نبود.