ماده ۳۴۰ قانون مدنی

در ایجاب و قبول، الفاظ و عبارات باید صریح در معنی بیع باشد.

کلیات توضیحی تفسیری دکترین

ملاک تعیین صراحت الفاظ و عبارات در معنای بیع، عرف است. البته ذکر اصطلاح صریح در این ماده، دلالت بر قاطع و روشن بودن ایجاب و قبول داشته؛ و نافی اعتبار قبول ضمنی نیست. و نیازی هم نیست که طرفین، تصریح به لفظ بیع نمایند. بنابراین با فقدان صراحت و تردید در وجود قصد بین متعاملین؛ بیع باطل است. 

حکم این ماده، نافی اعتبار بیع معاطاتی نیست.

سوابق فقهی

همه قراردادها، باید با الفاظ صریح واقع گردند. زیرا تنها چنین الفاظی، قدر متیقن در تأثیر هستند و لفظ غیرصریح، متضمن ایجاد تردید بوده؛ و با وجود تردید در معنای لفظ، حالت سابق استصحاب گردیده؛ و حکم به عدم وقوع عقد می شود. البته ذکر الفاظ مَجاز به همراه قرینه، می تواند دلالت بر وقوع عقد نماید.

عقود، باید با الفاظ خاص واقع گردند.

انتقادات

با توجه به اینکه ایجاب و قبول، تنها از راه لفظ واقع نمی گردد؛ قانونگذار، نباید فقط به دلیل اینکه غلبه با لفظ است؛ تصریح به نقش الفاظ در تحقق بیع می نمود.