ماده 140 قانون امور حسبی

ماده 140 قانون امور حسبی: در صورتی که غایب برای اداره اموال خود کسی را معین کرده باشد و آن کس فوت شود یا به جهت دیگری صلاحیتش برای اداره اموال ‌از بین برود امین برای اداره اموال معین می ‌گردد و اموال به تصرف ورثه داده نمی شود تا حکم موت فرضی غایب صادر شود.

مواد مرتبط

• ماده 1012 قانون مدنی
• ماده 1025 قانون مدنی

توضیح واژگان

غایب مفقودالاثر: غایب مفقودالاثر کسی است که از غیبت او مدت بالنسبه مدیدی گذشته و از او به هیچ وجه خبری نباشد.

تصرف: تصرف در لغت، یعنی چیزی را به دست آوردن، دست به کاری زدن و مالک شدن چیزی را گویند. تصرف در اصطلاح به وضعیتی که مالی در اختیار شخصی بوده و آن شخص، بتواند به حق یا عدوان، در مورد آن مال تصمیم‌گیری نماید. به عبارت دیگری به هرگونه مداخله مادی و یا حقوقی که باعث ایجاد تغییر و تحول در شیئی گردد؛ تصرف گویند.

ورثه: به کسی می گویند که درصورت برخورداری از شرایط ارث و مبرا بودن از موانع ارث بری، ترکه میت به او انتقال می یابد.

موت فرضی: به وضعیتی که مرگ کسی قطعی نبوده ولی به جهت پایان دادن به یک وضعیت متزلزل حقوقی، فوت او مفروض گردد؛ موت فرضی گویند که در این صورت قانونگذار او را مرده فرض می‌نماید.

نکات توضیحی تفسیری دکترین

فرض ماده 140 این است که غایب برای اداره اموال و دارایی خود، تعیین تکلیف کرده است مانند این که وکیل تعیین کرده باشد در این صورت اگر این شخص بمیرد یا صلاحیتش را از دست بدهد باید برای اداره اموال غایب امین تعیین شود. لذا تا زمانی که نماینده غایب صلاحیتش را از دست نداده یا فوت نشده است دادستان در اداره امور مالی او دخالت نمی کند.

نکات توضیحی

ماده 1012 قانون مدنی و 140 قانون امور حسبی دو فرض متفاوت را مطرح می کنند. ماده 1012 قانون مدنی فرضی را مطرح می کند که غایب برای اداره اموال خود کسی را معرفی نکرده است در این حالت، دادگاه تکلیف اموال غایب را معین می کند و ممکن است با شرایطی به تصرف موقت ورثه داده شود اما در فرض ماده 140 قانون امور حسبی غایب برای اداره اموال خود کسی را معین کرده است در این حالت اموال به تصرف موقت ورثه داده نمی شود تا حکم موت فرضی صادر شود.