تامین متقابل
تامین متقابل چهره‌ای از اقدام پیشگیرانه در دستور موقت است که خوانده می‌تواند در مقابله با اقدام تأمینی خواهان برای کاستن از آثار زیانباری که در نتیجه اجرای «دستور موقت» متوجه وی می‌شود، به‌کار رود. این سازوکار پیشگیرانه از جنبه حصول نتیجه به‌طور کامل در کنترل خوانده نیست، بلکه اعمال سلیقه خوانده در انتخاب تأمین متناسب و توجیه مصلحت برای ترغیب دادرس به پذیرش درخواست و لغو دستور موقت کارساز است. «تناسب تأمین» عنصری است که یافتن آن با لحاظ موضوع دستور موقت وظیفه خوانده است. در مقام تشخیص مصلحت و ارزیابی تناسب متوجه دادرس است، که نقش تکمیلی و تامه در «تامین متقابل» را ایفا می‌کند. آنچه مسلم است اجرای «دستور موقت» دربرگیرنده زیان مادی یا معنوی برای خوانده و در عین حال دافع زیان مادی یا معنوی خواهان خواهد بود. قانون‌گذار در ماده ۳۲۱ قانون آیین دادرسی مدنی راه میانه‌ای را برگزیده است، چراکه با سپردن تأمین متناسب با موضوع دستور موقت از طرف خوانده و رعایت مصلحت که جنبه دوگانه و طرفینی دارد، هم خواهان و هم خوانده را از آثار زیانبار اجرا یا بلااثر شدن مطلق «دستور موقت» مصون می‌دارد.[۱]
مواد مرتبط
منابع
- ↑ سیدعطا قیصری؛ مرتضی یوسف زاده؛ محمدرضا محمدی، (1400)، «نگرشی تحلیلی و انتقادی بر اقدامات تأمینی و سازوکارهای پیشگیرانه در حقوق مسئولیت مدنی ایران»، فصلنامه مطالعات حقوق خصوصی دانشگاه تهران، دوره 50، شماره 2