پیشگیری محیطی از جرم

اصطلاح پیشگیری محیطی اولین بار در سال ۱۹۷۱ در کتابی از سی. ری. جفری ابداع شد. همچنین معماری به نام اسکار نیومن در سال ۱۹۷۲ دومین کسی بود که نظریات جدیدی را در زمینه پیشگیری محیطی از جرم مطرح کرد. این دو، کار خود را بر مبنای کار اسنملو آنجل، الیزابت وود، و جین جاکوبز قرار داده بودند. کتاب جفری تحت عنوان «پیشگیری از جرم از طریق طراحی محیطی» در سال ۱۹۷۱ منتشر شد. کتاب نیومن که همزمان با کتاب جفری به چاپ رسید «فضای قابل دفاع: مردم و طراحی در شهر پرخشونت» نام داشت. جفری جنبه‌ها و ابعاد مختلف این دیدگاه اسکار نیومن را بررسی کرد و آن‌ها را گسترش داد و نهایتاً در سال ۱۹۹۳ کتاب خود را دوباره منتشر نمود. الگوی جفری از الگوی نیومن بسیار جامع‌تر و کامل‌تر بود. تکنیک‌های مطرح شده در نظریات سی. ری. جفری در پیشگیری محیطی شامل: تعیین قلمرو (قلمروگرایی)، نظارت، کنترل دسترسی، مراقبت و نگهداری، سخت کردن آماج جرم و نهایتاً فعالیت پشتیبانی می‌باشند.

هدف سیاستگذار جنایی در پیشگیری محیطی از جرم

در پیشگیری از ارتکاب جرم بر محیط، گاهی خود محیط و یا اجزا و عناصر آن آماج جرم واقع می‌شوند؛ مانند تخریب و دیوارنویسی و یا قطع درختان که مستقیماً بر محیط اثر می‌گذارند. تکنیک‌های پیشگیری محیطی سعی دارند که با استفاده از روش سخت کردن آماج یا روش کنترل دسترسی یا مراقبت و نگهداری، عناصر محیطی را از جمله اهداف بالقوه جرم خارج کنند. حفظ خود محیط از خطر جرم اولویت این دسته از تدابیر است؛ اما برخی دیگر از راهکارهای پیشگیری محیطی تلاش دارند تا محیط را به گونه‌ای تنظیم کنند که از ارتکاب جرایم علیه اشخاص و اموال در فضا و اماکن مستعد جرم جلوگیری کنند. این دسته از تدابیر تلاش دارند که محیط نه تنها به عنوان بستری مناسب برای جرم عمل نکند، بلکه تا حد امکان، به عنوان عاملی حمایتی قوی در برابر جرم عمل کند. قابلیت دیده شدن و نظارت طبیعی از این دسته از تکنیک‌ها هستند؛ بنابراین در پیشگیری محیطی از جرم هدف سیاستگذار جنایی، ایجاد یا اصلاح نمادهای موجود در محیط به منظور نامساعد نمودن فضا برای ارتکاب بزه در محیط علیه اشخاص یا بر محیط علیه اموال می‌باشد.