موافقتنامه داوری

موافقتنامه داوری: موافقتنامه داوری به معنای تعهد الزام‌آور طرفین برای ارجاع اختلافات خود به داوری است که صلاحیت دادگاه‌های دولتی را مستثنی می‌کند. همچنین بند ج ماده ۱ قانون داوری تجاری بین‌المللی بیان می‌دارد: «موافقتنامه داوری» توافقی است بین طرفین که به موجب آن تمام یا بعضی از اختلافاتی که در مورد یک یا چند رابطه حقوقی معین اعم از قراردادی یا غیرقراردادی به وجود آمده یا ممکن است پیش آید، به داوری ارجاع می‌شود. موافقتنامه داوری ممکن است به صورت شرط داوری در قرارداد یا به صورت قرارداد جداگانه باشد». همچنین، اینطور بیان شده است که:«موافقت‌نامه داوری در معنای اعم کلمه یک قرارداد است که نشان‌دهنده‌ی تراضی و توافق طرفین به ارجاع اختلاف خود به داوری است».

مواد مرتبط

• ماده ۱ قانون داوری تجاری بین‌المللی

مطالعات تطبیقی

هرچند در اکثر قوانین داوری، خود داوری تعریف نشده است؛ لیکن موافقتنامه داوری تعریف شده است. از جمله در ماده 1442 قانون آیین دادرسی مدنی فرانسه مصوب 1981، ماده 10 قانون داوری مصر مصوب 1994، ماده 6 قانون داوری 1996 انگلیس، ماده 577 قانون آیین دادرسی مدنی اتریش مصوب 1983.

انواع

موافقتنامه داوری، گاه در قالب یک قرارداد مستقل است و گاه به صورت شرط داوری:

الف) موافقتنامه مستقل داوری: این امکان فراهم است که طرفین بعد از حدوث اختلاف یا حتی قبل از ایجاد آن، به موجب قراردادی مستقل از قرارداد اصلی، در خصوص ارجاع اختلاف به داوری توافق نمایند. چنین قراردادی «موافقتنامه مستقل داوری» نام دارد.

ب) شرط داوری: چنین بیان شده است که:« هر گاه موافقتنامه‌ی داوری به عنوان شرطی در ضمن قرارداد اصلی حاصل شود، به آن «شرط داوری» می‌گویند». شرط داوری، رایج‌تر از موافقتنامه‌ی مستقل داوری است. به موجب مقررات داوری تجاری بین‌المللی ایران، شرط داوری امری مستقل از قرارداد اصلی قلمداد می‌شود. به عبارت دیگر، چنین شرطی، به عنوان امری مستقل و غیروابسته نسبت به عقد اصلی در نظر گرفته می‌شود.