در فقه امامیه، طلاق را به دو دسته طلاق بدعی(بدعت) و طلاق سنی(سنت) تقسیم می کنند. طلاق بدعی به معنای طلاق نامشروع و حرام است که عبارت است از طلاق در حال حیض و نفاس، طلاق در طهر مواقعه و ...، که تمامی این طلاق ها، باطل است.[۱]

مواد مرتبط

جستارهای وابسته

منابع

  1. سیدحسین صفایی و اسداله امامی. مختصر حقوق خانواده. چاپ 21. میزان، 1388.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 584744