ماده ۲۷۷ قانون تجارت

نسخهٔ تاریخ ‏۱۶ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۲۵ توسط فاطمه امیدی (بحث | مشارکت‌ها) (ابرابزار)

ماده ۲۷۷ قانون تجارت: هر گاه دارنده برات به رؤیت یا به وعده که در یکی از شهرهای ایران صادر و باید در ممالک خارجه تأدیه شود در مواعد مقرر در مواد فوق قبولی نوشتن یا پرداخت وجه را مطالبه نکرده باشد مطابق مقررات همان مواد حق او ساقط خواهد شد.

توضیح واژگان

دارنده برات: شخصی را، که در برات، در وجه او تنظیم گردیده؛ و برابر با قانون، حق مطالبه مبلغ مندرج در آن را دارد؛ دارنده برات گویند.[۱]

نکات توضیحی تفسیری دکترین

مفاد این ماده، ناظر به حق تجاری دارنده برات است. چراکه حق مدنی او را، نمی‌توان صرف عدم رعایت برخی تشریفات قانونی، قابل اسقاط دانست. چون مسئولیت ظهرنویسان، در زمره حقوق مدنی به‌شمار نمی‌آید؛ حفظ و بقای آن، منوط به رعایت مقررات این ماده، و مواد قبل از آن، در مبحث نهم از فصل برات است.[۲]

منابع

  1. محمدجعفر جعفری لنگرودی. مبسوط در ترمینولوژی حقوق (جلد سوم). چاپ 4. گنج دانش، 1388.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 330096
  2. ربیعا اسکینی. حقوق تجارت (کلیات، معاملات تجاری، تجار و سازماندهی فعالیت تجاری). چاپ 13. سمت، 1389.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 2096640