قرارداد هوشمند
قرارداد هوشمند به‌عنوان یکی از جدیدترین انواع قراردادهای الکترونیک، از لحاظ فنی یک برنامه رایانه‌ای است که با بهره‌گیری از فناوری‌های نوین همچون امضاهای دیجیتالی، هوش مصنوعی، ارزهای دیجیتال، زنجیره بلوک و بستر فناوری دفاتر کل توزیع‌شده ایجاد شده و تحت شرایط خاص، اقدامات از پیش‌تعیین‌شده‌ای را به‌طور خودکار اجرا می‌کند. اما از منظر حقوقی، قرارداد هوشمند را می‌توان توافقی الزام‌آور دانست که به‌طور خودکار به مرحله‌ی اجرا می‌رسد.[۱]
چالش های قرارداد هوشمند
پیشرفت روش‌های انعقاد قراردادهای الکترونیک، علاوه بر مزایای بی‌شمار، چالش‌هایی را نیز به همراه داشته است. تعیین زمان و مکان انعقاد یک قرارداد، در گذشته به‌راحتی قابل انجام بود، زیرا مکانی که طرفین به امضای قرارداد می‌پرداختند، مکان انعقاد قرارداد و زمانی که قبول به ایجاب پیوست، زمان تشکیل قرارداد محسوب می‌شد. اما اکنون که افراد از کیلومترها فاصله، با ابزارهای گوناگون، در شرایط متفاوت و در زمان‌های مختلفی فرایند انعقاد قرارداد را طی می‌کنند، تعیین زمان تشکیل قرارداد امری دشوار محسوب می‌شود.[۱]
مقالات مرتبط
- افزایش کارآیی اعتبارات اسنادی با فناوری بلاک‌چین خصوصی و قرارداد هوشمند و ارزیابی تطبیقی میزان سازگاری قوانین با آن
- مطالعه تطبیقی قانون حاکم بر قراردادهای هوشمند دیجیتالی از منظر حقوق بین الملل خصوصی در نظام حقوقی ایران و مقررات رم یک
- ماهیت حقوقی نمایندگان هوشمند در عرصه قراردادهای الکترونیکی
- اعتبار سنجی و چالش های حقوقی به کارگیری قراردادهای هوشمند با مطالعه تطبیقی نظام حقوقی ایران و آمریکا
- قرادادهای هوشمند: توافقات حقوقی در پرتو بلاک چین
- ظرفیت سنجی قراردادهای ساخت و ساز خودالزام‌گر
- تشکیل قراردادها از طریق نمایندگی سامانه هوشمند
- زمان انعقاد قراردادهای هوشمند از منظر حقوق ایران، انگلیس و آمریکا
منابع
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ عابدیان کلخوران, میرحسین; نجات زادگان, سعید (1402). "زمان انعقاد قراردادهای هوشمند از منظر حقوق ایران، انگلیس و آمریکا". پژوهش تطبیقی حقوق اسلام و غرب. 10 (2): 125–142. doi:10.22091/csiw.2023.8382.2295. ISSN 2476-4213.