ماده ۵۵۹ قانون مجازات اسلامی (تعزیرات)
هر کس اشیاء و لوازم و همچنین مصالح و قطعات آثار فرهنگی - تاریخی را از موزه ها و نمایشگاهها، اماکن تاریخی و مذهبی و سایر اماکن که تحت حفاظت یا نظارت دولت است سرقت کند یا با علم به مسروقه بودن اشیای مذکور را بخرد یا پنهان دارد در صورتی که مشمول مجازات حد سرقت نگردد علاوه بر استرداد آن به حبس از یک تا پنج سال محکوم میشود.
پیشینه
سابقاَ قانونگذار در بند 2 ماده 127 مکرر قانون مجازات عمومی الحاقی 1347 سرقت اموال تاریخی را به طور خاص مورد جرم انگاری قرار داده بود.[۱]
نکات توضیحی تفسیری دکترین
قانونگذار در این ماده سرقت اموال فرهنگی-تاریخی از مکان هایی مانند موزه ها و سایر اماکن که تحت حفاظت یا نظارت دولت است و خرید یا اخفای این آثار را جرم محسوب نموده است.[۲] بنابراین وفق ماده سرقت اموال مذکور از موزه ها یا مکان های شخصی مشمول این ماده قرار نخواهد گرفت.[۳]
انتقادات
بهتر بود قانونگذار «حرفه قراردادن» این اعمال را به عنوان علل مشدده محسوب کرده و مجازات شدیدتری را برای این افراد لحاظ میکرد.[۴]
به نظر میرسد شرط سرقت از مکان خاص در متن ماده منطقی به نظر نمیرسد. زیرا فلسفه وضع این قواعد حمایت از آثار فرهنگی و تاریخی است و تفاوتی ندارد که از کدام مکان ربوده شوند.[۵]
منابع
- ↑ عباس زراعت. قانون مجازات اسلامی در نظم حقوقی کنونی (همراه با فهرست تفصیلی عناوین مجرمانه). چاپ 4. ققنوس، 1389. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 716400
- ↑ حسین میرمحمدصادقی. حقوق جزای اختصاصی (جلد سوم) (جرایم علیه امنیت و آسایش عمومی) (مطالعه تطبیقی). چاپ 17. میزان، 1389. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 434672
- ↑ عباس زراعت. قانون مجازات اسلامی در نظم حقوقی کنونی (همراه با فهرست تفصیلی عناوین مجرمانه). چاپ 4. ققنوس، 1389. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 716416
- ↑ گزیده ای از پایان نامه های علمی در زمینه حقوق جزای اختصاصی (جلد دوم). چاپ 1. جنگل، 1387. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 1231492
- ↑ عباس زراعت. حقوق جزای اختصاصی (جلد دوم) (جرایم علیه اموال و مالکیت). چاپ 1. فکرسازان، 1385. ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 1789392