نظریه شماره 7/95/1031 مورخ 1395/05/04 اداره کل حقوقی قوه قضاییه

از ویکی حقوق
نسخهٔ تاریخ ‏۱۹ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۰:۵۷ توسط Itbot (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات نظریات مشورتی|شماره نظریه=7/95/1031|شماره پرونده=95-168/1-708|تاریخ نظریه=1395/05/04}} '''نظریه شماره ۷/۹۵/۱۰۳۱ مورخ ۱۳۹۵/۰۵/۰۴ اداره کل حقوقی قوه قضاییه''': با توجه به اینکه در ماده ۵۱۰ قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ۱۳۹۲ به قطعیت یا قابلیت تجدیدنظ...» ایجاد کرد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
پرش به ناوبری پرش به جستجو
نظریه مشورتی 7/95/1031
شماره نظریه۷/۹۵/۱۰۳۱
شماره پرونده۹۵-۱۶۸/۱-۷۰۸
تاریخ نظریه۱۳۹۵/۰۵/۰۴

نظریه شماره ۷/۹۵/۱۰۳۱ مورخ ۱۳۹۵/۰۵/۰۴ اداره کل حقوقی قوه قضاییه: با توجه به اینکه در ماده ۵۱۰ قانون آیین دادرسی کیفری مصوب ۱۳۹۲ به قطعیت یا قابلیت تجدیدنظرخواهی و فرجام نسبت به حکم واحد صادره در اجرای ماده مزبور تصریح به عمل نیامده است، بنابراین در خصوص مورد مذکور ­باید به قواعد عام حاکم بر تجدیدنظرخواهی یا قابلیت فرجام نسبت به آرای دادگاه­ها رجوع گردد و لذا با لحاظ مواد ۴۲۷، ۴۲۸ و ۴۴۳ قانون فوق­الذکر، آرای دادگاه­های کیفری قابل تجدیدنظر و فرجام و آرای صادره از سوی دادگاه تجدیدنظر (در خصوص موضوع ماده ۵۱۰ قانون صدرالذکر) قطعی است