قواعد فقه دیات (حاجی ده آبادی)

از ویکی حقوق
نسخهٔ تاریخ ‏۱۶ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۰۴ توسط F sheykhi mohamadi (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب|کشور=ایران|زبان=فارسی|تصویر=پرونده:قواعد فقه دیات (حاجی ده آبادی).jpg|اندازه تصویر=200|ناشر=انتشارات پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی|محل ناشر فارسی=تهران|تعداد_صفحات=441|تاریخ_نشر=1388|نویسنده=سید احمد حاجی‌ ده آبادی|موضوع=دی...» ایجاد کرد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
پرش به ناوبری پرش به جستجو
قواعد فقه دیات
قواعد فقه دیات (حاجی ده آبادی).jpg
نویسنده(ها)سید احمد حاجی‌ ده آبادی
کشورایران
مکان ناشر فارسی: تهران
زبانفارسی
موضوع(ها)دیات
ناشرانتشارات پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی
تاریخ نشر
1388
شمار صفحات441



قواعد فقه دیات نام کتابی از سید احمد حاجی ده آبادی است که توسط انتشارات پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی به چاپ رسیده است.

محتوای کتاب

این کتاب در 8 فصل تدوین گردیده است:

فصل اول: مباحثی در زمینه‌ی مفهوم قاعده‌ی فقهی، انواع قواعد فقهی، مفهوم دیه، قواعد فقه دیات، و شیوه‌ی بحث و فواید آن مطرح گردیده است. در فصل های بعدی قواعد فقهی دیات تشریح می‌شود.

فصل دوم: قاعده دیه اعضا

فصل سوم: قاعده دیه فلج کردن اعضا

فصل چهارم: قاعده دیه از بین بردن عضو فلج

فصل پنجم: قاعده ارش و حکومت

فصل ششم: قاعده معاقله دیه زن و مرد تا ثلث دیه کامل

فصل هفتم: قاعده ثبوت دیه در صورت عدم امکان قصاص

فصل هشتم: قاعده تداخل دیات[۱]

بخشی از کتاب

نویسنده در بخشی از کتاب می نویسد:

فقه جزایی و جنایی امامیه اگرچه از پشتوانه نظری و سندی و رویه عملی در دوره حکومتی پیامبراکرم(ص) و امیرالمومنین على(ع) برخوردار است ولى در مقايسه با فقه عبادى و معاملى آن از رشد و توسعه مناسبى برخوردار نبوده است؛ مقايسه حجم مسائل ابواب عبادات و معاملات و ميزان كتاب ها و رساله‌هایی که در اين زمينه نوشته شده است با حجم مسائل باب هاى حدود و قصاص و ديات و كتاب هاى نوشته شده در زمينه آن؛ نكته فوق را مبرهن مى سازد. البته علت اين امر را نه در بى توجهى فقها بلكه در بى رغبتى ايشان در شرایط و اوضاع و احوالی که بر جهان اسلام رفته است بايد جستجو كرد. از یک‌سو حکومت‌ها و زمامداران مايل نبودند كه در مباحث جزايى به فقه گردن نهند چراکه لازمه آن تحدید قدرت آنها و جلوگیری از خودکامگی و تجاوز ايشان بر امول و اعراض و نفوس مردم بوده و از سوی دیگر فقهای امامیه به علت نامشروع قلمداد نمودن حكومت ها و تلقى كردن حاكمان و زمامداران به‌عنوان حكام جور و طاغوت؛ از مداخله در امور جزايى و جنابى كه به پشتوانه قدرت حكومت ها نياز وافر دارد، خودداری نمودند. درنتیجه توجه ایشان به فقه عبادی و معاملی معطوف گشت که برای اجرای احکام الهی در اين زمينه؛ در بيشتر موارد به پشتوانه‌ای جز اعتقاد افراد و ایمان ایشان نیازی دیده نمی‌شود.[۲]

جستارهای وابسته

منابع

  1. احمد حاجی ده آبادی. قواعد فقه دیات (مطالعه تطبیقی در مذاهب اسلامی). چاپ 1. پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، 1384.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6661052
  2. احمد حاجی ده آبادی. قواعد فقه دیات (مطالعه تطبیقی در مذاهب اسلامی). چاپ 1. پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، 1384.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6661056