ماده 1 قانون حمایت از گزارشگران فساد
ماده ۱ قانون حمایت از گزارشگران فساد: ماده ۱– مفهوم واژگان و عبارات اختصاری بکار رفته در این قانون به شرح زیر است:
۱– گزارش: گزارشی است که محتوای آن حداقل متضمن اطلاعات زیر باشد:
الف – نام و عنوان دستگاه محل وقوع فساد
ب – شرح مختصر رفتار ارتکابی
پ – اسم یا عنوان یا سمت یا جایگاه شغلی اشخاص مظنون به ارتکاب فساد اعم از آنکه واقعی یا غیر آن باشد.
تبصره – گزارشی که متضمن اعلام جرائم مستوجب مجازات درجه سه یا بالاتر باشد یا گزارش واصل شده دلالت بر وقوع یکی از رفتارهای موضوع ماده (۲) این قانون داشته باشد که موجب اخلال در نظم و امنیت عمومی شود، چنانچه فاقد مشخصات مذکور در جزء پ این بند باشد، مشمول این قانون می شود. تشخیص این امر بر عهده نهاد پذیرنده است
۲– گزارشگر: هر شخص حقیقی یا حقوقی خصوصی که با رعایت شرایط این قانون، وقوع فساد را گزارش کند.
۳– نهاد پذیرنده: دادستانی ها، مرکز حفاظت و اطلاعات قوه قضائیه، سازمان بازرسی کل کشور، وزارت اطلاعات، سازمان اطلاعات سپاه و فرماندهی انتظامی جمهوری اسلامی ایران در حدود وظایف و اختیارات قانونی
۴– حمایت: مجموعه اقداماتی که جهت جلوگیری از ورود ضرر یا جبران ضررهای وارد شده به گزارشگر و افراد وابسته وی به دلیل گزارشگری، در حدود مقررات این قانون اعمال میشود.
۵ – سامانه: سامانه گزارشگران فساد موضوع ماده (۳) این قانون
۶ – افراد وابسته: مقصود از افراد وابسته در این قانون عبارتند از:
الف – طبقات اول و دوم بستگان نسبی گزارشگر
ب – همسر گزارشگر و طبقه اول بستگان نسبی وی
پ – کلیه افرادی که عرفا به تشخیص مرجع صالح قضائی در زندگی گزارشگر یا افراد دخیل در گزارشگری مهم تلقی می شوند.
ت – شخصی که اطلاعات و اخبار را به گزارشگر رسانده است.
۷– اقدامات تلافی جویانه: رفتارهایی که به قصد هرگونه اضرار جانی، مالی، حیثیتی، شغلی و نظایر آن به طور مستقیم یا غیر مستقیم علیه گزارشگر یا افراد وابسته به وی صورت گیرد.
تبصره ۱– در صورتی که اثبات شود، رفتارهای موضوع این بند ارتباطی به گزارشگری نداشته است، گزارشگر مشمول حمایت های این قانون نمی شود.
تبصره ۲– اعمال حمایت های این قانون در خصوص افراد وابسته به گزارشگر، منوط به اثبات رابطه گزارشگری با اقدامات تلافی جویانه است.