ماده ۳۲۶ قانون مجازات اسلامی

از ویکی حقوق
نسخهٔ تاریخ ‏۲۷ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۶:۲۴ توسط 210497022 (بحث | مشارکت‌ها)
پرش به ناوبری پرش به جستجو

اگر شاکی علی ‌رغم حصول لوث علیه متهم اقامه قسامه نکند و از او مطالبه قسامه کند و متهم درباره اصل جنایت یا خصوصیات ‌آن، ادعای عدم علم کند‌، شاکی می‌ تواند از وی مطالبه ‌اتیان سوگند بر عدم علم نماید. اگر متهم بر عدم علم به اصل جنایت سوگند یاد کند، دعوی متوقف و وی بدون تأمین آزاد می ‌شود و اگر سوگند متهم فقط بر عدم علم به خصوصیات ‌جنایت باشد، دعوی فقط در مورد آن خصوصیات متوقف می ‌گردد لکن اگر متهم از سوگند خوردن خودداری ورزد و شاکی بر علم داشتن او سوگند یاد کند، ادعای متهم به عدم علم رد می ‌شود و شاکی حق دارد از متهم اقامه قسامه را درخواست نماید. در این صورت اگر متهم اقامه قسامه نکند به پرداخت دیه محکوم می ‌شود.

سوابق فقهی

طبق نظر فقهی آیت الله خمینی (ره) حتی اگر مدعی بیته داشته باشد، بر او جائز است که اقامه بینه ننموده و منکر را قسم دهد. لذا وی میان اقامه بینه و سوگند دادن منکر مخیر است . اگرچه یقین به مقبول بودن بینه اش نزد حاکم داشته باشد. اما به محض سوگند منکر، حق اقامه بینه ساقط می شود.[۱]

منابع

  1. محمدحسین کارخیران. کاملترین مجموعه محشای قانون مجازات اسلامی مصوب 1392/02/01 (جلد دوم) (تطبیق با قانون مجازات اسلامی سابق. چاپ 1. راه نوین، 1392.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 4156300