ماده 1 قانون برنامه عمرانی چهارم کشور
ماده ۱ قانون برنامه عمرانی چهارم کشور مصوب ۱۳۴۶,۱۲,۲۷: دولت مکلف است از محل درآمدهای مندرج در این قانون ظرف مدت پنجسال که از اول فروردین ماه ۱۳۴۷ شروع میشود مبلغ چهار صد و هشتاد میلیارد ریال در اختیار سازمان برنامه بگذارد که بر اساس جداول کلی پیوست برای نیل به هدفهای زیر بمصرف اجرای برنامه عمرانی چهارم برساند:
الف – تسریع رشد اقتصادی و تکثیر درآمد ملی از راه افزایش قدرت تولید با اتکاء بیشتر توسعه صنعتی و بالا بردن بازده سرمایه و استفاده از روش های مترقی در کلیه فعالیت ها و گسترش تحقیقات علمی و عملی خاصه در جهت حل مسائل توسعه اقتصادی.
ب – توزیع عادلانه تر درآمد از راه تأمین کار و گسترش خدمات اجتماعی و رفاه ( بویژه خدمات آموزشی – بهداشتی و درمانی) برای کلیه افراد و افزایش فعالیت های آبادانی و بهسازی بخصوص در روستاها.
ج – کاهش نیازمندی بخارج بر اساس افزایش قدرت تولید – رفع احتیاجات اساسی و تسریع در رشد بخش کشاورزی بمنظور تأمین حداکثر مواد غذائی مورد نیاز جمعیت و حداکثر مواد اولیه مورد نیاز صنایع در داخل کشور. همچنین تهیه کالاهای صنعتی مورد مصرف عامه مردم در داخل مملکت.
د – تنوع بخشیدن بکالاهای صادراتی کشور و گسترش بازارهای موجود و دستیابی ببازارهای جدید خارجی.
ه–– بهبود خدمات اداری از طریق ایجاد تحول اساسی در نظام اداری همچنین تعمیم روش های مترقی مدیریت در کلیه وزارتخانه ها و سازمان های عمومی و خصوصی و تقویت بنیه دفاعی کشور بنحوی که دولت بتواند هم آهنگ با تحولات عمیق اجتماعی و اقتصادی مملکتی وظایف سنگینی را که بعهده دارد انجام دهد.
تبصره – بکمیسیونهای برنامه مجلسین اجازه داده می شود که اصول و هدف های بخش های مختلف برنامه چهارم عمرانی کشور را که به پیوست لایحه تقدیم مجلس شورای ملی گردیده است رسیدگی و تصویب نماید.