اشباه و نظایر ایرادات آیین دادرسی در فقه امامیه
اشباه و نظایر ایرادات آیین دادرسی در فقه امامیه نام مقاله ای از حسن محسنی و هادی ملک تبار فیروزجائی است که در شماره یازدهم (شهریور ۱۴۰۰) فصلنامه علمی دانشنامه های حقوقی منتشر شده است.
چکیده
اصطلاح «ایراد» نخستین بار در قانون اصول محاکمات حقوقی سال 1290 معادل واژة خارجی قرار گرفت بی آنکه به سابقة فقهی امر، یعنی «شروط سماع دعوی»، پیوندی داشته باشد. شباهت میان ایندو میتوانست برخورداری از سوابق فقهی را میسر کند اما چنین مسیری پیموده نشد. همچنین، در نظائر نیز، همة عناوین ایرادات آیین دادرسی از قوانین خارجی اقتباس شده تا جایی که اثری از شروط سماع دعوا در فقه، در این قوانین نیامده است. در قانون آیین دادرسی مدنی سال 1318 نیز وضع بدین منوال بوده. به عکس، در قانون آیین دادرسی مدنی کنونی «ایرادات و موانع رسیدگی» در مبحث سوم از فصل سوم قانون آمده است و مصادیقی به آن افزوده شده که سابقۀ غربی آن در باب ایرادات ضعیف است. این موارد را مقنن با الهام از منابع فقهی پذیرفته تا جایی که این بار، ایرادات و شروط سماع دعوا یکسان پنداشته شده است. به باور نگارندگان، قوانین پیشین از این حیث نقصی نداشتهاند و رویکرد مقنن در یکی دانستن ایراد و شروط سماع دعوا اندکی درنگپذیر است و درک تمایز این دو نشان میدهد که میان این دو نهاد مرزهای پژوهشی و علمی روشن و مفیدی هست. . به بیان دیگر، شباهت ایرادات با مصادیق مشابه شروط سماع دعوا تنها در ظاهر بوده و در مفهوم و مبانی ایندو هیچ نسبتی با یکدیگر ندارند. تفاوت اصلی در این است که ایراد آییندادرسی از سوی دادخواهان طرح میشود و شروط سماع دعوا راسا از سوی قاضی مورد استناد قرار میگیرد.
کلیدواژه ها
- ایراد آییندادرسی
- شروط سماع دعوا
- موانع رسیدگی