ماده 12 قانون مالیات های مستقیم

از ویکی حقوق
نسخهٔ تاریخ ‏۲۵ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۴۱ توسط Javad (بحث | مشارکت‌ها) (Javad صفحهٔ ماده ۱۲ قانون مالیات های مستقیم را به ماده 12 قانون مالیات های مستقیم که تغییرمسیر بود منتقل کرد)
پرش به ناوبری پرش به جستجو

کلیه اراضی بایر واقع در محدوده شهرها که بدون عذر موجه بایر بمانند مشمول مالیات سالانه به شرح زیر می باشند :

1 - اراضی که تا دو سال از تاریخ اجرای این قانون بایر نگهداشته شوند معادل دو درصد ارزش آن به ازای هر سال.

2 - اراضی که تا چهار سال از تاریخ اجرای این قانون بایر نگهداشته شوند معادل چهار درصد ارزش آن به ازای هر سال مازاد بر دو سال مذکور.

3 - اراضی که بیش از چهار سال از تاریخ اجرای این قانون بایر نگهداشته شوند معادل پنج درصد ارزش آن به ازای هر سال مازاد بر چهار سال مذکور.

توضیح واژگان

اراضی بایر: به موجب ماده 1 قانون نحوه واگذاری و احیاء اراضی بایر در حکومت جمهوری اسلامی ایران مصوب 1358/06/25 راضی بایر زمین هایی است که سابقه احیا دارد ولی به علت اعراض و عدم بهره برداری برای مدت 5 سال متوالی بدون عذر موجه متروک مانده یا بماند. و مطابق ماده 4 قانون زمین شهری راضی بایر شهری زمین هایی است که سابقه عمران و احیاء داشته و به تدریج به حالت موات برگشته؛ اعم از آنکه صاحب مشخضی داشته یا نداشته باشد.[۱]

منابع

  1. حسین عبدالهی و غلامرضا مولابیگی. حقوق مالیاتی با رویکرد تحلیلی-کاربردی. چاپ 1. جنگل، 1400.  ,شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران: 6402976