ماده 12 قانون مالیات های مستقیم

ماده 12 قانون مالیات های مستقیم: (به موجب ماده 2 قانون اصطلاح موادی از قانون مالیات های مستقیم مصوب 1380/11/27 این ماده حذف شده است)

کلیه اراضی بایر واقع در محدوده شهرها که بدون عذر موجه بایر بمانند مشمول مالیات سالانه به شرح زیر می باشند :

1 - اراضی که تا دو سال از تاریخ اجرای این قانون بایر نگهداشته شوند معادل دو درصد ارزش آن به ازای هر سال.

2 - اراضی که تا چهار سال از تاریخ اجرای این قانون بایر نگهداشته شوند معادل چهار درصد ارزش آن به ازای هر سال مازاد بر دو سال مذکور.

3 - اراضی که بیش از چهار سال از تاریخ اجرای این قانون بایر نگهداشته شوند معادل پنج درصد ارزش آن به ازای هر سال مازاد بر چهار سال مذکور. مشاهده ماده قبلی مشاهده ماده بعدی

مواد مرتبط

• ماده 11 قانون مالیات های مستقیم
• ماده 13 قانون مالیات های مستقیم
• ماده ۴ قانون زمین شهری

توضیح واژگان

اراضی بایر: به موجب ماده 1 قانون نحوه واگذاری و احیاء اراضی بایر در حکومت جمهوری اسلامی ایران مصوب 1358/06/25 راضی بایر زمین هایی است که سابقه احیا دارد ولی به علت اعراض و عدم بهره برداری برای مدت 5 سال متوالی بدون عذر موجه متروک مانده یا بماند. و مطابق ماده ۴ قانون زمین شهری راضی بایر شهری زمین هایی است که سابقه عمران و احیاء داشته و به تدریج به حالت موات برگشته؛ اعم از آنکه صاحب مشخضی داشته یا نداشته باشد.

نکات توصیفی هوش مصنوعی ماده 12 قانون مالیات های مستقیم

1. ماده 12 قانون مالیات‌های مستقیم در تاریخ 1380/11/27 حذف شده است.
2. موضوع ماده به مالیات بستن اراضی بایر شهری که بدون عذر موجه بایر مانده‌اند، اختصاص داشت.
3. مالیات بر اساس درصدی از ارزش زمین برای سال‌های مختلف بایر بودن آن تعیین می‌شد.
4. برای اراضی بایر تا دو سال، معادل دو درصد ارزش زمین به ازای هر سال مالیات در نظر گرفته می‌شد.
5. برای اراضی بایر تا چهار سال، مالیات چهار درصد به ازای هر سال مازاد بر دو سال بود.
6. برای اراضی بایر بیش از چهار سال، مالیات پنج درصد به ازای هر سال مازاد بر چهار سال دریافت می‌شد.

مقالات مرتبط

• ابعاد حقوقی مالیات بر درآمد و دارایی