حقوق بین‌الملل ناظر بر کاربرد انرژی هستهای در فضا
حقوق بین‌الملل ناظر بر کاربرد انرژی هستهای در فضا نام مقاله ای است از سهیلا کوشا که در شماره سه دوره چهل و هفت (تیر 1396) فصلنامه مطالعات حقوق عمومی دانشگاه تهران منتشر شده است.
چکیده
با توجه به ماهیت جهانی فعالیت‌‌های فضایی، با پدیدۀ نوظهور کاربرد انرژی هستهای در فضا (NPS) مواجهیم که از 4 ژانویۀ 2004 به اوج خود رسیده و امکان سفر انسان و روبات‌‌ها را به کرۀ ماه، مریخ و عمق فضا تسهیل کرده است. امروزه با استفاده از این سوخت می‌‌توان سفرهای سه‌ساله را در 90 روز انجام داد. «پروژۀ تیتان» به‌تازگی از سوی «ناسا» مطرح شده که با استفاده از راکتورهای شکافت هستهای می‌‌توانند نیروی محرکه‌ای معادل هزاران وات الکتریسیتۀ «We» را فراهم کنند، زیرا این فعالیت‌‌های فضایی نمی‌‌توانند از انرژی هیدروکربنی یا خورشیدی استفاده کنند. کاربرد این انرژی در فضا به‌منزلۀ سوخت از 40 سال پیش از سوی امریکا و شوروی شروع شد که بیشتر با استفاده از ژنراتورهای رادیوایزوتوپی ترموالکتریک (RTGs) و دستگاه مولد گرمای رادیوایزوتوپی (RHUs) بود. هدف این مقاله بررسی اسناد و مقررات حقوق بین‌الملل حاکم بر این نوع فعالیت‌‌های فضایی است. در این مقاله با بهره‌مندی از روش تحقیق توصیفی-تحلیلی درصدد پاسخگویی به این سؤال هستیم که مسئولیت دولت‌های مجری و صادرکنندۀ مجوز و «کپوس» برای پیشگیری از خطرات بالقوۀ استفاده از انرژی هستهای در فضا چیست؟
کلیدواژه‌ها
- حقوق بین الملل
- حقوق بین الملل فضایی
- کاربرد انرژی هسته ای در فضا
- کمیته استفاده صلح آمیز از فضای ماورای جو
- مسئولیت بین المللی