نمایش مبدأ برای رای وحدت رویه شماره 562 مورخ 1370/3/28 هیات عمومی دیوان عالی کشور (عدم امکان تجدیدنظرخواهی مدعی خصوصی)

'''رای وحدت رویه شماره ۵۶۲ مورخ ۱۳۷۰/۳/۲۸ هیات عمومی دیوان عالی کشور (عدم امکان تجدیدنظرخواهی برای مدعی خصوصی در مواردی که دادگاه رأی بر محکومیت متهم صادر می‌نماید):'''[[ماده ۳۴ قانون تشکیل دادگاه‌های کیفری یک و دو و شعب دیوان عالی کشور مصوب تیرماه ۱۳۶۸]] به [[شاکی]] یا [[مدعی خصوصی]] [[حق]] داده‌ است که نسبت به [[حکم]] [[برائت]] [[متهم]] در صورت وجود [[جهات تجدیدنظر خواهی|جهات تجدیدنظر]] مذکور در قانون تعیین موارد تجدیدنظر احکام دادگاه‌ها و نحوه رسیدگی آنها مصوب ۱۴ مهرماه ۱۳۶۷ تجدیدنظر بخواهد و مقررات این ماده شامل موردی نمی‌شود که [[دادگاه‌ کیفری|دادگاه‌های کیفری]] پس از تشخیص نوع [[جرم]] حکم بر [[محکومیت]] متهم صادر نمایند؛ بنابراین [[رأی]] شعبه دوازدهم [[دیوان عالی کشور]] که [[درخواست]] تجدیدنظر [[اولیاء دم]] از حکم محکومیت متهم به پرداخت [[دیه]] را نپذیرفته صحیح و منطبق با موازین قانونی است. این رای بر طبق [[ماده واحده قانون وحدت رویه قضایی مصوب 1328|ماده واحده قانون وحدت رویه قضایی مصوب ۱۳۲۸]] برای شعب دیوان عالی کشور و [[دادگاه|دادگاه‌ها]] در موارد مشابه لازم‌الاتباع است.

== مواد مرتبط ==
* [[ماده ۳۴ قانون تشکیل دادگاه‌های کیفری یک و دو و شعب دیوان عالی کشور]]
* [[ماده واحده قانون وحدت رویه قضایی مصوب 1328|ماده واحده قانون وحدت رویه قضایی مصوب ۱۳۲۸]]

== جستارهای وابسته ==
* [[شاکی]]
* [[مدعی خصوصی]]
* [[برائت]]

[[رده:آرای وحدت رویه دیوان عالی کشور]]
[[رده:آرای وحدت رویه دیوان عالی کشور سال 1370]]