رای شعبه دیوان عدالت اداری درباره انتقال محل خدمت زوجه به محل سکونت زوج: تفاوت میان نسخه‌ها

در خصوص دادخواست شاکی مبنی بر الزام طرف شکایت به موافقت با انتقال وی به شهر مشهد به تبعیت از همسر با این توضیح که اظهار داشته: جمعی آموزش و پرورش زبرخان می باشم که با محل سکونتم مشهد ۱۲۰ کیلومتر فاصله دارد. علیرغم انتقال همسرم که نظامی و شاغل در ناجاست، با انتقال من به شهر مشهد - محل خدمت همسرم - موافقت نمی کنند و در استخدام من ۹ سال خدمت مرا در منطقه محروم تایباد منظور ننموده اند و ۳ سال نیز در منطقه محروم زبرخان ادامه خدمت می دهم و با گذشت ۱۲ سال خدمت در مناطق محروم و مشکلات شغلی همسرم و وضعیت روحی و روانی ام خواستار رسیدگی و انتقال به مشهد یا نواحی هفت گانه آن می باشم. با توجه به محتویات پرونده و با ملاحظه مفاد لایحه دفاعیه طرف شکایت به شماره ... که با اجابت خواسته شاکیه به لحاظ آنکه فاقد شرایط دستورالعمل نقل و انتقالات درون استانی بوده موافقت نکرده است. با عنایت به بند ۹ سیاست های ابلاغی مقام معظم رهبری مدظله العالی در نظام اداری مبنی بر توجه به استحکام خانواده و ایجاد تعادل بین کار و زندگی افراد ; و مفاد بخشنامه شماره ۱۶۸/۷۵/م/۱۶۰۵۵ ۲۲/۱/۷۵ معاونت ریاست جمهوری که دلالت بر تغییر محل جغرافیایی خدمت زوجه به تبعیت از شوهر در جهت حمایت از کانون خانواده دارد و [اینکه] ایفای وظایف شرعی و قانونی همسر مستلزم اقامت زوجه در محل خدمت و سکونت شوهر می باشد و اصل دهم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز به پاسداری از قداست بنیان خانواده و استواری روابط خانوادگی تأکید دارد و با لحاظ تصویر احکام کارگزینی شاکیه و همسرش که جمعی نیروی انتظامی و محل خدمت وی مشهد می باشد، خواسته موجه تشخیص و به استناد مواد ۷ و ۱۴ قانون دیوان عدالت اداری مصوب ۱۳۸۵ حکم به الزام طرف شکایت به موافقت با انتقال شاکیه به تبعیت از شوهرش به مشهد صادر و اعلام می شود. رأی صادره قطعی است.