ماده 8 قانون تجارت الکترونیکی: تفاوت میان نسخه‌ها

داده پیام مرتبط با حوزه مسؤولیت خود مقرر نموده فراهم شده باشد.

== مواد مرتبط ==

* [[ماده ۱۲۸۴ قانون مدنی]]

* ماده 10 قانون نمونه انسیترال

* ماده 9 کنوانسیون ارتباطات الکترونیکی انسیترال

== توضیح واژگان ==

[[داده پیام]]: هر نمادی از واقعه، اطلاعات یا مفهوم است که با وسایل الکترونیکی، نوری یا فناوری های جدید اطلاعات تولید، ارسال، دریافت، ذخیره یا پردازش می شود.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=دلیل الکترونیکی در نظام ادله اثبات دعوی|ترجمه=|جلد=|سال=1391|ناشر=خرسندی|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=6487048|صفحه=|نام۱=محبوبه|نام خانوادگی۱=عبدالهی|چاپ=1}}</ref>

[[دستگاه دولتی]]: وزارتخانه، موسسه یا شرکتی است که مطابق قوانین و مقررات، اعمال حاکمیت یا تصدی دولت جمهوری اسلامی ایران را در امری بر عهده دارد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=ترمینولوژی قوانین و مقررات|ترجمه=|جلد=|سال=1386|ناشر=مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=6527928|صفحه=|نام۱=محسن|نام خانوادگی۱=قره باغی|چاپ=2}}</ref>

== مطالعات تطبیقی ==

فرض کنید، دو تاجر که در کشورهای مختلفی، دارای محل تجارت می باشند، از طریق وسایل الکترونیکی، مبادرت به انعقاد قرارداد تجاری می نمایند، این قرارداد حاوی یک شرط داوری است، که به موجب ان، هرگونه اختلاف ناشی از این قرارداد، به داوری ارجاع می شود. اختلافی میان طرفین حادث شده که بنا به توافق به داوری ارجاع و داور یا هیئت داوران، مبادرت به صدور رای می نمایند. محکوم علیه رای داوری، از اجرای اختیاری رای، امتناع و محکوم له خواستار اجرای رای داوری در یکی از کشورهایی است که عهدنامه نیویورک را پذیرفته است. پس از مراجعه، مرجع اجرا، نسخه اصل موافقتنامه داوری یا رونوشت مصدق ان را از او مطالبه می نماید.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=حقوق تجارت الکترونیکی (بررسی عهدنامه 2005 سازمان ملل متحد درباره استفاده در قراردادهای بین المللی)|ترجمه=|جلد=|سال=1387|ناشر=میزان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=2725600|صفحه=|نام۱=علی|نام خانوادگی۱=رضایی|چاپ=1}}</ref>

شرط مقرر در بند الف [[ماده ۸ قانون تجارت]] الکترونیک، شبیه بند 2 ماده 9 کنوانسیون ارتباطات الکترونیکی انسیترال راجع به کتبی بودن است. اما نکته جالبی که در خصوص بند «ب» وجود دارد ، اینکه، دقت در این بند، و مقایسه با سایر اسناد و از جمله کنوانسیون، گویای این واقعیت است که بند «ب»، می خواهد نقش معیار تمامیت یک نسخه الکترونیکی را بازی کند که نه تنها، این نقش را بازی نکرده، بلکه هویت خود را هم از دست داده است. انچه این ادعا را تایید مینماید، مروری بر تمام مواد قانون تجارت الکترونیکی است، در غیر این صورت، این ادعا، اثبات نخواهد گردید. قاعده این است که وقتی قانونگذار، اصطلاحات و تعاریفی را ارائه می دهد هدفش این است که چون این اصطلاحات در سایر مواد به کار گرفته شده اند مخاطب با این اصطلاحات در ابتدا اشنا شود و در واقع این تعاریف به منزله اصول و قواعد تثبیت شده ان سند تلقی می شود که معادل این را می توان در ماده 4 کنوانسیون 2005 مشاهده نمود. در ابتدای قانون تجارت الکترونیکی ایران نیز قانونگذار به تبعیت از دیگر اسناد از جمله قانون نمونه در ماده 2 ذیل عنوان «تعاریف»، به طرح اصطلاحات و تعاریف ان ها پرداخته است. از جمله این اصطلاحات، اصطلاح «تمامیت داده پیام» است که همانگونه که قبلا گفته شد در بند ه این ماده امده است. اساسا از این اصطلاح، به عنوان معیار اصل بودن یک سابقه الکترونیکی اسفاده می شود، کما اینکه کنوانسیون نیز از این معیار در بند 4 ماده 9، استفاده کرده است. اما با مروری بر سایر مواد و سراسر قانون تجارت الکترونیک ایران، این نکته جالب روشن می گردد که مقنن از این اصطلاح، در جای دیگری استفاده نکرده است. طرح این معیار در ابتدای قانون و عدم به کار گیری ان در سایر مواد، حاکی از ان است که واضعان، ابتدا به منظور اصل تلقی شدن سابقه الکترونیکی، این معیار را مورد توجه قرار داده بوده اند  که متاسفانه به هنگام تدوین ماده 8، از این معیار استفاده نکرده و در بند 2 به بیان شرطی پرداخته اند که معنا و مفهوم تمامیت را به تمام و کمال نمی رساند. البته شاید این ایراد وارد نباشد؛ چرا که ممکن است، مقصود ان بوده که این سند، تنها قانون نبوده، بلکه یک فرهنگ لغت رایانه نیز باشد. اگر این است، به حق این قصد براورده شده است. بند «ه» ماده 2، نقش یک فرهنگ لغت و ماده 8، نقش قانون را به خوبی ایفا نموده است.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=مجله پژوهش های حقوقی شماره 17 بهار و تابستان 1389|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=موسسه مطالعات و پژوهش های حقوقی شهر دانش|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=1734236|صفحه=|نام۱=موسسه مطالعات|پژوهش های حقوقی شهر دانش|نام خانوادگی۱=|چاپ=}}</ref>

برخلاف [[ماده 8 قانون تجارت الکترونیکی]] که فقط شرایط نگهداری داده پیام را مورد توجه قرار داده و از شرایط اصالت غافل شده، همچنین برخلاف قانون نمونه انسیترال که شرایط نگهداری و ارائه اصول را در مواد 10 و 8 از هم تفکیک کرده، کنوانسیون سازمان ملل متحد درباره استفاده از ارتباطات الکترونیکی در قراردادهای بین المللی سال 2005 در بند 4 ماده 9 خود از «نگهداری به شکل اصل» سخن گفته و شرایط نگهداری را که در ماده 10 قانون نمونه انسیترال امده حذف نموده است. هر چند مقررات این بند شباهت زیادی با مقررات ماده 8 قانون نمونه انسیترال دارد. برابر این بند:

جمهوری اسلامی ایران کنوانسیون مورد اشاره را پاراف کرده است ولی در صورت تصویب، مقررات این کنوانسیون می تواند ایرادهای وارد بر قانون تجارت الکترونیکی را حداقل در قراردادهای دارای وصف بین المللی از حیث شرایط نگهداری اصول و مفهوم اصالت مرتفع سازد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=حقوق تجارت الکترونیک همراه با تحلیل قانون تجارت الکترونیکی ایران|ترجمه=|جلد=|سال=1390|ناشر=موسسه مطالعات و پژوهش های حقوقی شهر دانش|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=3608524|صفحه=|نام۱=ستار (ترجمه)|نام خانوادگی۱=زرکلام|چاپ=2}}</ref>

گواهی الکترونیک، نقش کارت هویت الکترونیکی را بازی می کند. این گواهی، به وسیله «مرجع ذی صلاح گواهی» یا «مرجع صدور گواهی الکترونیک» تحویل می گردد. گواهی الکترونیک برای یک دوره محدود صادر می شود. این گواهی به یک امضا ضمیمه می شود نه به یک سند امضا شده. مرجع صدور گواهی، این گواهی را صرفا زمانی به امضا کننده تحویل می دهد که امضا کننده، ابتدائا، تعداد اسنادی را که هویت و چگونگی او را تصدیق می کنند، نزد مرجعی ذی صلاح، قبلا تهیه کرده و به ثبت رسانده باشد. به عنوان مثال برگه هویت یا گواهی های اقامتگاه. به دیگر سخن، امضا کننده باید به مرجعی که قانون مشخص می کند.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=امضای الکترونیک|ترجمه=|جلد=|سال=1388|ناشر=میزان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=2125112|صفحه=|نام۱=محمد|نام خانوادگی۱=کی نیا|چاپ=1}}</ref>  

در اسناد الکترونیکی، تحقق مفهوم اصل سند ممکن نیست اما سند الکترونیکی می تواند با شرایطی کارکردهای اصالت سند را تامین کند، قانون تجارت الکترونیکی این شرایط را تعیین و سندی را که دارای شرایط تعیین شده باشد اصل سند می داند. این امر در ماده 8 قانون تجارت الکترونیک امده است.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=دلیل الکترونیکی در نظام ادله اثبات دعوی|ترجمه=|جلد=|سال=1391|ناشر=خرسندی|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=4343828|صفحه=|نام۱=محبوبه|نام خانوادگی۱=عبدالهی|چاپ=1}}</ref>

{{هوش مصنوعی (ماده)}}

# اطلاعات می‌توانند به صورت داده‌پیام نیز ارائه یا نگهداری شوند.

# داده‌پیام به عنوان سند الکترونیکی می‌تواند برخی خصوصیات سند اصیل را تأمین کند.

# در ایران، مفهوم نوشته در قانون‌گذاری نیاز به ملموس بودن فیزیکی ندارد.

== مقالات مرتبط ==

[[اعتبارسنجی اسناد الکترونیک]]

[[اصول و ویژگی‌های حقوقی حاکم بر اسناد الکترونیکی]]

== انتقادات ==

* [[ماده 8 قانون تجارت الکترونیکی]] به لحاظ قانونگذاری خوب تنظیم نشده است زیرا در حالی که صدر ماده از «ارائه اطلاعات و نگهداری انها به صورت اصل» سخن می گوید عمدتا ناظر به شرایط نگهداری اطلاعات است. فقط برخی بندهای ماده، نظیر بند ب شرایط اصالت اطلاعات به صورت داده پیام را هم در خود دارد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=حقوق تجارت الکترونیک همراه با تحلیل قانون تجارت الکترونیکی ایران|ترجمه=|جلد=|سال=1390|ناشر=موسسه مطالعات و پژوهش های حقوقی شهر دانش|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=3608360|صفحه=|نام۱=ستار (ترجمه)|نام خانوادگی۱=زرکلام|چاپ=2}}</ref>

[[رده:داده پیام]]

[[رده:تجارت الکترونیک]]

== رویه های قضایی ==

* [[نظریه شماره 1464/96/7 مورخ 1396/06/29 اداره کل حقوقی قوه قضاییه]]