یگانگی (وحدت) منشأ در دادرسی مدنی ایران و فرانسه
 | |
| عنوان | یگانگی (وحدت) منشأ در دادرسی مدنی ایران و فرانسه |
|---|---|
| نویسنده | بدیع فتحی |
| محور موضوعی | آیین دادرسی مدنی حقوق خصوصی |
| سال نشر | ۱۴۰۳ |
| منتشر شده در | نشریه مطالعات حقوق خصوصی |
| دوره | ۵۴ |
| شماره | ۳ |
| دانلود مقاله | دانلود از سایت نشریه |
یگانگی (وحدت) منشأ در دادرسی مدنی ایران و فرانسه عنوان مقاله ای از بدیع فتحی است که در آبان 1403 و در شماره 3 دوره 54 نشریه مطالعات حقوق خصوصی منتشر شده است.
چکیده
منشأ دعوی از آغاز تاکنون مفهومی پرمناقشه و مبهم در گسترة دادرسی مدنی ایران و فرانسه بوده است. این اصطلاح در قانون آیین دادرسی مدنی 1379 ایران و دیگر قانون‌ها و نیز در نوشته‌های حقوق دادرسی در کنار برخی واژه های دیگر مانند جهت، سبب و نیز در ترکیب «وحدت منشأ» به‌کار رفته است. پرسشی که مطرح می‌شود این است که منشأ چه تفاوتی با سبب، جهت و منبع تعهد دارد؟ و نیز این اصطلاح در ترکیب «وحدت منشأ» که در قانون آیین دادرسی مدنی ایران به‌کار رفته است چه معنایی می‌دهد؟ نسبت میان منشأ با توصیف دعوا در دادرسی مدنی ایران و فرانسه چیست؟ به باور ما جهت در دو معنای عام و خاص به‌کار می‌رود و واژه جهات در ماده 51 و ماده های 135 و 136 ق.آ.د.م اعم از سبب و منشأ است. همچنین منشأ عام‌تر از سبب است و گاه جهت نیز همچون ماده 520 ق.آ.د.م در معنای خاص به‌کار رفته است که برابر با سبب است. منشأ در ترکیب «وحدت منشأ» در معنای حقیقی خود به‌عنوان ضابطة تشخیص ارتباط میان دعواهای طاری است و در دادرسی مدنی ایران بر خلاف فرانسه وحدت منشأ به‌عنوان امارة قانونی تخلف‌ناپذیر برای تشخیص ارتباط میان دعواها عمل می‌کند که اثبات خلاف آن امکان‌پذیر نیست.
کلیدواژه ها
- ارتباط کافی
- توصیف دعوا
- منبع تعهد
- منشأ
- وحدت منشأ