صلاحیت ترافعی

ترافع از دیدگاه واژگانی، از باب تفاعل ریشه کلمه «رفع» برگرفته شده که به معنای تخاصم و طرح دشمنی است و منظور از «ترافع» دعوا، اختلاف و منازعه در رابطه با یک حق معین تبیین شده است. با توجه به آنچه تبیین شد ترافع به معنای بردن یک اختلاف یا دعوا به نزد قاضی را می‌گویند. به بیانی دیگر، به طرح کتبی یا شفاهی دعوا در حضور دادگاه برای جلب نظر قاضی به منظور صدور حکم به نفع شخصی و به طرفیت دیگری انجام می‌شود. در تعریفی دیگر، «صلاحیت ترافعی، اختیار، توانایی و الزامی است که مرجع اداری یا قضایی به موجب قانون برای رسیدگی به دعوای معین پیدا می‌کند تا برابر مفاد قوانین به تظلمات و شکایات رسیدگی و نسبت به حل و فصل اختلافات و احقاق حقوق تضییع شده اقدام نماید.»

صلاحیت ترافعی در قوانین مالیاتی

اساس قوانین و مقررات مربوط به آیین دادرسی مالیاتی به نحوی است که مراجع دادرسی مالیاتی «صلاحیت ترافعی» می‌بخشند و این امر اعم از آن است که این مراجع در زیرمجموعه قوه مجریه (وزارت امور و اقتصادی و دارایی و سازمان امور مالیاتی کشور) قرار گرفته باشد یا زیرمجموعه دادگاه‌های عمومی یا دیوان عدالت اداری محسوب شوند.

مقالات مرتبط

• نقش و کارکرد کمیسیون رسیدگی به اختلافات ناشی از اراضی ملی از منظر اصول دادرسی منصفانه