ماده 1 قانون تأمین خدمات درمانی مستخدمین دولت
ماده ۱ قانون تأمین خدمات درمانی مستخدمین دولت مصوب ۱۳۵۱,۱۲,۲۷: دولت مکلف است خدمات درمانی کلیه کارکنان وزارتخانه ها و مؤسسات دولتی و وابسته بدولت و شرکتهاﻯ دولتی اعم از شاغل و بازنشسته و موظف و همچنین همسر و فرزندان تحت تکفل آنان و نیز وراث قانونی کارکنان مذکور را تا زمانی که از حقوق وظیفه استفاده مینمایند در نقاطی که موجبات و امکانات آن فراهم میگردد بتدریج تأمین نماید.
تبصره ۱ – سپاهیان انقلاب در مدت خدمت سپاهیگرﻯ و همسر و فرزندان آنان میتوانند در این مدت از خدمات درمانی موضوع این قانون استفاده کنند. در صورتی که سپاهی ضمن خدمت بعلت انجام وظیفه از کار افتاده تشخیص داده شود معالجات درمانی او و همسر و فرزندانش طبق مقررات این قانون انجام خواهد شد.
تبصره ۲ – سایر افراد خانواده تحت تکفل کارکنان دستگاههاﻯ فوق نیز ممکن است در صورت فراهم شدن موجبات تأمین درمان آنان از مقررات این قانون استفاده نمایند. ضوابط مربوط به تأمین درمان مشمولین این تبصره به پیشنهاد شوراﻯ فنی و تصویب مجمع عمومی مذکور در ماده ۳ تعیین خواهد شد.
تبصره ۳ – کلیه مشمولین این قانون در انتخاب پزشک و یا بیمارستان مورد علاقه خود بر اساس ضوابطی که شوراﻯ فنی تعیین خواهد کرد آزادﻯ عمل خواهند داشت.