ماده 37 قانون حکمیت مصوب 1313
 | این ماده به موجب قوانین لاحق نسخ شده است. |
ماده ۳۷ قانون حکمیت مصوب ۱۳۱۳ مصوب ۱۳۱۳,۱۱,۲۰: در مورد اختلافات مابین زن و شوهر راجعه بسوء رفتار و عدم تمکین و نفقه و کسوه و سکنی و نیز مخارج طفلی که بر عهده شوهر و در حضانت زن باشد از طرف هر یک از زوجین طرح شود محاکم می توانند بتقاضای هر یک از طرفین دعوی را ارجاع بحکمیت نموده و در صورت عدم تراضی آن ها در تعیین حکم لااقل دو نفر را از بین اقرباء طرفین و در صورتی که در محل سکونت خود اقرباء نداشته باشند از اشخاصی که با آن ها معاشرت و دوستی دارند تعیین کنند.
حکمها مکلفند حتی الامکان سعی در اصلاح بین زوجین نموده و در صورتیکه قادر باصلاح نشوند رای خود را در تشخیص ذی حق بودن یکی از طرفین و تعیین میزان مخارج زن یا طفل در صورتی که موضوع دعوی مخارج باشد بمحکمه تقدیم دارند و محکمه پس از وصول بر طبق رای حکم ها حکم خواهد داد.
اگر بین حکمها ( در صورتی که عده آن ها زوج باشد) توافق نظر حاصل نشود خود آنها می توانند یک نفر را بعنوان حکم ثالث بتراضی و چنانچه در تعیین ثالث تراضی نشود بقرعه تعیین کنند و در این صورت اکثریت آراء آن ها مناط اعتبار است.
محکمه در انتخاب حکمها باید بی طرفی و اتصاف آنها را بحسن اخلاق رعایت نماید.
هر یک از طرفین می توانند در صورتی که از رای حکمها شکایت داشته باشد اعتراضات خود را در ظرف یکماه بعد از ابلاغ رای بمحکمه بدهد و محکمه در صورتی که اعتراضات را وارد بداند خود بموضوع رسیدگی کرده حکم می دهد این حکم فقط قابل استیناف است.
مرجع دعاوی فوق الذکر محکمه بدایت است و در نقاطیکه محکمه بدایت نباشد بمحکمه صلحیه و در جاهایی که محکمه صلح هم نباشد به مامورین صلح رجوع میشود.