رای وحدت رویه شماره 817 دیوان عالی کشور درباره قابل فرجام نبودن آراء صادره از دادگاه کیفری یک درمورد اعسار از پرداخت دیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''رای وحدت رویه شماره 817 مورخ 16/ 9/ 1400ھیات عمومی دیوان عالی کشور:''' با عنایت به اینکه برابر [[ماده 22 قانون نحوه اجرای محکومیت های مالی|ماده ٢٢ قانون نحوه اجرای محکومیت ھای مالی]] مصوب ١٣٩۴، محکومیت به پرداخت [[دیه]] در زمره [[محکومیت مالی|محکومیت ھای مالی]] مشمول این قانون است و مطابق دیگر مواد ھمین قانون، از جمله مواد [[ماده 10 قانون نحوه اجرای محکومیت های مالی|١٠]] و [[ماده 14 قانون نحوه اجرای محکومیت های مالی|١۴]] آن، دعوای [[اعسار]] دعوایی «غیرمالی» است که به موجب [[دادخواست]] و به طور مستقل مطرح و رسیدگی میشود و در ماده ١۴ اخیرالذکر تنھا به «مرحله [[تجدیدنظر خواهی|تجدیدنظر]]» این دعوا اشاره شده است و با توجه به اینکه قابل [[فرجام]] بودن آراء دادگاه ھا، امری استثنایی و نیازمند [[نص، معنا و روابط بین الملل|نص]] است و در ھیچیک از مقررات مربوط چنین نصی وجود ندارد، بنابراین آراء صادره از سوی [[دادگاه کیفری یک|دادگاه ھای کیفری یک]] در خصوص اعسار از پرداخت دیه، قابل فرجام خواھی در [[دیوان عالی کشور]] نیست. بنا به مراتب رأی شعبه چھل و دوم دیوان عالی کشور که با این نظر انطباق دارد، به اکثریت قاطع آراء صحیح و قانونی تشخیص داده میشود. این رأی طبق [[ماده ۴۷۱ قانون آیین دادرسی کیفری|ماده ۴٧١ قانون آیین دادرسی کیفری]] مصوب ١٣٩٢ با اصلاحات و الحاقات بعدی، در موارد مشابه برای شعب دیوان عالی کشور، دادگاه ھا و سایر مراجع، اعم از قضایی و غیر آن لازم الاتباع است.