|
|
خط ۱: |
خط ۱: |
|
| |
|
| در حقوق ایران برای تشکیل [[قرارداد]] به اراده دو طرف نیاز است در واقع [[ایجاب و قبول]] رکن شکلگیری یک قرارداد است و '''تراضی''' نامیده میشود.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=مجموعه مقالات همایش مالکیت ادبی-هنری و حقوق مرتبط|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=پژوهشگاه فرهنگ هنر و علوم ارتباطات|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=6655204|صفحه=|نام۱=پژوهشگاه فرهنگ هنر|علوم ارتباطات|نام خانوادگی۱=|چاپ=1}}</ref> | | در حقوق ایران تشکیل [[قرارداد]] مستلزم [[ایجاب]] و [[قبول]] است. ایجاب و قبولی که رکن شکلگیری یک قرارداد است، '''تراضی''' نامیده میشود.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=مجموعه مقالات همایش مالکیت ادبی-هنری و حقوق مرتبط|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=پژوهشگاه فرهنگ هنر و علوم ارتباطات|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=6655204|صفحه=|نام۱=پژوهشگاه فرهنگ هنر|علوم ارتباطات|نام خانوادگی۱=|چاپ=1}}</ref> |
| | |
| قرارداد و [[تعهد]] مخلوق اراده متعهد و متعهدله است، و توافق و تراضی آنان در قالب قرارداد مستقل یا شرط، درباره نیروی الزامآور قرارداد و ضمانت اجراهای تعهد ناشی قرارداد بر مبنای اصل حاکمیت اراده معتبر به نظر میرسد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=حقوق مدنی اصول قراردادها و تعهدات نظری و کاربردی|ترجمه=|جلد=|سال=1389|ناشر=دادگستر|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=6655216|صفحه=|نام۱=سیدمرتضی|نام خانوادگی۱=قاسم زاده|چاپ=14}}</ref>
| |
| == منابع == | | == منابع == |
| {{پانویس}} | | {{پانویس}} |