ماده ۲۴۱ قانون آیین دادرسی مدنی: تفاوت میان نسخه‌ها

برخی از حقوقدانان در تفسیر [[ماده ۴۳۴ قانون آیین دادرسی مدنی مصوب ۱۳۱۸]] که تکرار مفاد این ماده می‌باشد، اینگونه اظهار داشته‌اند که چنانچه از گفتار گواهان دعوای مدعی در نظر دادگاه ثابت شود، دادگاه مطابق آن رأی صادر می‌نماید.<ref name=":0" />

مطابق مواد ۲۳۰ و ۲۳۱ قانون آیین دادرسی مدنی اظهارات گواه دارای شرایط شاهد و شهادت در حکم بینه شرعی بوده و اظهارات آن‌ها برای قاضی حجت است و اختیار قاضی برای اعلام بی‌اعتباری گواهی منحصر به مواردی است که اظهارات گواه ارزش اثباتی برای دعوا نداشته باشد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=قانون آیین دادرسی مدنی در نظم حقوقی کنونی|ترجمه=|جلد=|سال=1390|ناشر=فکرسازان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=572276|صفحه=|نام۱=علی|نام خانوادگی۱=مهاجری|چاپ=1}}</ref>

در صورتی که دادرس گواهی را بی‌ارزش بشمارد باید علت مخالفت و جهات قانون آن را در رای خود قید نماید.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=مجله حقوقی وزارت دادگستری دوره جدید شماره 3 اردیبهشت 1352|ترجمه=|جلد=|سال=1352|ناشر=مروستی-یحیی|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=1323772|صفحه=|نام۱=یحیی|نام خانوادگی۱=مروستی|چاپ=}}</ref>

از ظاهر این ماده چنین برداشت می‌شود که گواهی دلیل نیست، بلکه اماره قضایی است؛ زیرا اگر دلیل دارای شرایط قانونی باشد، باید به آن اهمیت داد ولی ظاهراً منظور از تشخیص ارزش و تأثیر گواهی، بررسی شرایط گواهی است.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=شرح قانون آیین دادرسی مدنی|ترجمه=|جلد=|سال=1385|ناشر=سلسبیل|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=472524|صفحه=|نام۱=علی عباس|نام خانوادگی۱=حیاتی|چاپ=2}}</ref>

[[واکاوی آیات و روایات ادله اثباتی شهادت زن]]