رای وحدت رویه شماره 793 دیوان عالی کشور درباره موضوع قابل فرجام خواهی بودن قرار رد دادخواست اعاده دادرسی دعوای اثبات وقفیت: تفاوت میان نسخه‌ها

{{جعبه اطلاعات رای وحدت رویه دیوانعالی کشور|شماره رای=793|تاریخ صدور=۱۳۹۹/۵/۱۴|گروه رای=حقوقی|رییس وقت دیوانعالی=سیداحمد مرتضوی مقدّم|next=رای وحدت رویه 794|prev=رای وحدت رویه 792|دادستان=محمد جعفر منتظری|محور رای=آیین دادرسی مدنی}}'''رای وحدت رویه شماره 793 مورخ 1399/5/14 هیات عمومی دیوان عالی کشور درباره قابل فرجام خواهي بودن قرار رد دادخواست اعاده دادرسي دعوي اثبات وقفيت:''' نظر به اینکه [[ماده ۳۶۸ قانون آیین دادرسی مدنی|بند (ب) ماده ٣۶٨ قانون آیین دادرسی دادگاه های عمومی و انقلاب در امور مدنی]] [[قرار|قرارهای]] مذکور در آن بند را مشروط به اینکه اصل [[حکم]] راجع به آنها قابل رسیدگی فرجامی باشد، قابل [[فرجام|فرجام خواهی]] دانسته است و با عنایت به اینکه [[قرار رد دادخواست]] [[اعاده دادرسی]] دعوی اثبات وقفیت، صادره از دادگاه تجدیدنظر استان به لحاظ اینکه اصل حکم راجع به آن قابل فرجام خواهی و جزء موارد احصائی در بند مذکور است، قرار مذکور به تبع حکم نیز قابل فرجام خواهی است؛ بنابراین رأی شماره ٠٣۵٧ ـ ۵ / ١٢ /١٣٩٢ شعبه سوم دیوان عالی کشور که بر این اساس فرجام خواهی نسبت به قرار رد دادخواست اعاده دادرسی صادره از شعبه هفتم دادگاه تجدیدنظر استان مازندران را [[قابل استماع]] دانسته است، به اکثریت آراء صحیح و قانونی تشخیص داده می شود. این رأی طبق [[ماده ۴۷۱ قانون آیین دادرسی کیفری|ماده ۴٧١ قانون آیین دادرسی کیفری]] مصوب ١٣٩٢ با اصلاحات بعدی، در موارد مشابه برای شعب دیوان عالی کشور و دادگاه ها و سایر مراجع اعم از قضایی و غیر آن لازم الاتّباع است.