رای وحدت رویه شماره 820 دیوان عالی کشور درباره حق تجدیدنظر خواهی دادستان نسبت به آراء صادر شده در جرایم قابل گذشت: تفاوت میان نسخه‌ها

{{جعبه اطلاعات رای وحدت رویه دیوانعالی کشور|شماره رای=820|تاریخ صدور=۱۴۰۱/۱/۱۶|گروه رای=کیفری|رییس وقت دیوانعالی=سید احمد مرتضوی مقدم|نماینده دادستان=سید محسن موسوی|next=رای وحدت رویه 821|prev=رای وحدت رویه 819|محور رای=آیین دادرسی کیفری}}'''رای وحدت رویه شماره 820 مورخ 1401/1/16 هیات عمومی دیوان عالی کشور درباره حق تجديدنظر خواهي دادستان نسبت به آراء صادر شده در جرايم قابل گذشت:''' با توجه به اینکه حق [[تجدیدنظر خواهی|تجدیدنظرخواهی]] [[دادستان]] موضوع [[ماده ۴۳۳ قانون آیین دادرسی کیفری|بند پ ماده ۴٣٣ قانون آیین دادرسی کیفری]] مصوب ١٣٩٢ با اصلاحات و الحاقات بعدی، مطلق است و شامل تجدیدنظرخواهی نسبت به آراء صادر شده در [[جرم قابل گذشت|جرایم قابل گذشت]] نیز می شود و با عنایت به اینکه صرف عدم درخواست تجدیدنظر از سوی [[شاکی خصوصی|شاکی]] به معنای گذشت وی نیست، بنابراین، در جرایم قابل گذشت، مادام که شاکی [[گذشت شاکی|گذشت]] خود را اعلام نکرده است، حق تجدیدنظرخواهی دادستان نسبت به آراء [[برائت]] به قوت خود باقی است. بنا به مراتب، رأی شعبه پنجاه و هفتم دادگاه تجدیدنظر استان تهران که با این نظر انطباق دارد، به اکثریت آراء صحیح و قانونی تشخیص داده میشود. این رأی طبق [[ماده ۴۷۱ قانون آیین دادرسی کیفری|ماده ۴٧١ قانون مذکور]]، در موارد مشابه برای شعب [[دیوان عالی کشور]]، دادگاه ها و سایر مراجع، اعم از قضایی و غیر آن لازم الاتباع است.