۲۱٬۴۶۶
ویرایش
ماده ۵۱۷ قانون آیین دادرسی مدنی: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
ابرابزار
(متن اصلی) |
(ابرابزار) |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
== توضیح واژگان == | == توضیح واژگان == | ||
ضرر : ضرر عبارت است از فوت آنچه انسان واجد آن | ضرر: ضرر عبارت است از فوت آنچه انسان واجد آن است، خواه نفس باشد یا مال یا جوارح» و همچنین برخی فقها صراحتاً عدم النفع را ضرر دانسته‌اند و چنانچه مقتضی عدم النفع کامل باشد، ضرر محسوب شده و قابل مطالبه است. ۱۱۹۸۱۱۱/ | ||
== پیشینه == | == پیشینه == | ||
این ماده در قانون آیین دادرسی مدنی سال | این ماده در قانون آیین دادرسی مدنی سال ۱۲۹۰ مشابهی نداشته‌است، ۷۰۰۱۰۶ اما مشابه مفاد آن ذیل ماده ۷۱۵ قانون آیین دادرسی مدنی سال ۱۳۱۸ پیش‌بینی شده بود. ۷۰۰۱۰۵/۱۴۱۸۷۴/ | ||
== نکات توضیحی و تفسیری دکترین == | == نکات توضیحی و تفسیری دکترین == | ||
در مورد دعاوی که با سازش طرفین در دادگاه یا خارج از | در مورد دعاوی که با سازش طرفین در دادگاه یا خارج از دادگاه، خاتمه یافته‌اند، دادگاه نمی‌تواند حکم به خسارت دهد هر چند طرفین مطالبه کرده باشند چرا که طرفین با توجه به موضع خود سازش نموده و خسارات خود را نیز باید در همان سازش نامه تصریح نمایند. مگر اینکه در سازش نامه صراحتاً قید شده باشد که تکلیف خسارت وارده را به رسیدگی دادگاه واگذار کرده‌اند که در این صورت دعوی مستقلی برای خسارت قابل طرح می‌باشد. ۲۹۴۸۹۴/۳۳۵۵۷۶/۱۰۰۹۶۹۶/۵۶۱۷۴۳/۳۴۷۰۴۲/چرا که خسارت از متفرعات دعوای اصلی است و در صورت زوال دعوای اصلی متفرعات آن نیز زائل می‌شوند، از آنجا که یکی از طرق زوال دادرسی سازش می‌باشد، در صورت سازش اصولاً خسارت نیز منتفی می‌باشد. ۱۴۱۸۷۶/ در صورتی که سازش نسبت به بخشی از دعوا صورت گرفته باشد نسبت به باقی دعوا می‌توان حکم به خسارت صادر نمود. ۱۴۱۸۷۵/ | ||