ماده ۳۲۶ قانون مجازات اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ماده ۳۲۶ قانون مجازات اسلامی''': اگر [[شاکی]] علی ‌رغم حصول [[لوث]] علیه متهم اقامه [[قسامه]] نکند و از او مطالبه قسامه کند و متهم درباره اصل [[جنایت]] یا خصوصیات ‌آن، ادعای عدم [[علم]] کند‌، شاکی می‌ تواند از وی مطالبه ‌اتیان [[سوگند]] بر عدم علم نماید. اگر متهم بر عدم علم به اصل جنایت سوگند یاد کند، دعوی متوقف و وی بدون [[قرار تأمین|تأمین]] آزاد می ‌شود و اگر سوگند متهم فقط بر عدم علم به خصوصیات ‌جنایت باشد، دعوی فقط در مورد آن خصوصیات متوقف می ‌گردد لکن اگر متهم از سوگند خوردن خودداری ورزد و شاکی بر علم داشتن او سوگند یاد کند، ادعای متهم به عدم علم رد می ‌شود و شاکی حق دارد از متهم اقامه قسامه را درخواست نماید. در این صورت اگر متهم اقامه قسامه نکند به پرداخت [[دیه]] محکوم می ‌شود.

== نکات توضیحی تفسیری دکترین ==

قسمت دوم این ماده، در خصوص [[دعوای کیفری|امر کیفری]] نیست بلکه در باب [[دعوای حقوقی|امر حقوقی]] غیر مالی وضع شده است که ناظر به حالتی است که باید سخن متهم را به دلیل [[منکر]] بودن مقدم شمرد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=شرح مختصر قانون مجازات اسلامی (مصوب 1392)|ترجمه=|جلد=|سال=1392|ناشر=ققنوس|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=6275364|صفحه=|نام۱=عباس|نام خانوادگی۱=زراعت|چاپ=1}}</ref>