ماده ۲۰۲ قانون آیین دادرسی کیفری: تفاوت میان نسخه‌ها

عده ای معتقدند در خصوص ماده فوق آنچه از اهمیت بسیاری برخوردار است، لزوم فراهم نمودن شرایط لازم برای بستری شدن بیماران روانی در مراکز مناسب است. چرا که تعداد این مراکز به نسبت سایر مراکز درمانی، اندک و هزینه های درمان نیز بیشتر است.به همین دلیل در بسیاری از موارد، این مراکز قادر به نگهداری بلند مدت از بیماران نیستند.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=نکته ها در قانون آیین دادرسی کیفری|ترجمه=|جلد=|سال=1393|ناشر=موسسه مطالعات و پژوهش های حقوقی شهر دانش|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=4692392|صفحه=|نام۱=علی|نام خانوادگی۱=خالقی|چاپ=1}}</ref>

نظریه مشورتی شماره 7/93/1275 _ 93/6/2 اداره کل حقوقی قوه قضاییه: بستری نمودن اجباری متهم در بیمارستان به درخواست پزشک قانونی و صرفا به منظور احراز یا عدم احراز [[جنون]] وی در آینده فاقد وجاهت قانونی است مگر اینکه این امر با تمایل متهم و یا در زمان بازداشت بودن وی ناشی از صدور قرارهای تامین نظیر بازداشت موقت و  یا به لحاظ عجز از معرفی کفیل یا وثیقه باشد که در این صورت گرچه متهم می باید در بازداشتگاه نگهداری شود اما این امر مغایرتی با بستری نمودن متهم در درمانگاه یا بیمارستان تحت مراقبت ماموران وبا رعایت حقوق مربوط به بازداشتی ها ندارد. در هر صورت محدودیت در آزادی تن و حق تردد متهم نیازمند تجویز قانون می باشد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=محشای قانون آیین دادرسی کیفری کاربردی مصوب 1392|ترجمه=|جلد=|سال=1397|ناشر=جنگل|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=6279744|صفحه=|نام۱=نصرت|نام خانوادگی۱=حسن زاده|چاپ=1}}</ref>