شرط شخصی تلقی شدن داده‌ها در فضای سایبر بررسی تطبیقی مقررات عمومی اروپایی حفاظت از داده و حقوق ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

داده‌های شخصی قسمی از اطلاعات مربوط به حریم خصوصی افراد است و توسط قانون‌گذاران تحت عنوان حق بر حریم خصوصی مورد حمایت قرار گرفته است. از طرفی حمایت از کاربران در مقابل اعمال شرکت‌های پردازندة داده و خطراتی که ممکن است تمامیت و محرمانگی داده‌های شخصی ایشان را تهدید کند مستلزم آشنایی با ویژگی‌های این نوع خاص از داده‌هاست. در پژوهش حاضر با استفاده از روش تحلیلی‌ـ توصیفی تلاش شد با بررسی متن سند مقررات عمومی حفاظت از داده‌های شخصی اتحادیة اروپا و همچنین اسناد حقوقی ایرانی‌ـ نظیر قانون تجارت الکترونیک، قانون جرایم رایانه‌ای، پیش‌نویس لایحة صیانت و حفاظت از داده‌های شخصی‌ـ به تبیین ویژگی‌های متمایزکنندة داده‌های شخصی از دیگر داده‌ها در فضای سایبر پرداخته شود. در نهایت یافته‌های پژوهش حاضر حاکی از آن بود که داده‌های شخصی لزوماً مرتبط با شخص حقیقی است و نقطة اشتراکی که در همة اقسام و مصادیق داده‌های شخصی مشاهده می‌شود قید شناسنده بودن آن داده‌هاست؛ بدین ترتیب که اگر بتوان با استفاده از ابزار و وسایل متعارف و منطقی پردازش داده، چه به صورت مستقیم چه به صورت غیرمستقیم، صرفاً و به‌تنهایی به هویت شخص موضوع داده (و نه اشخاص دیگر) دست پیدا کرد، داده‌ها شخصی تلقی خواهند شد.