اصل ۱۴۷ قانون اساسی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''اصل ۱۴۷ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران''': دولت باید در زمان صلح از افراد و تجهیزات فنی ارتش در کارهای امدادی‏، آموزشی‏، تولیدی‏، و جهاد سازندگی‏، با رعایت کامل موازین عدل اسلامی استفاده کند در حدی که به آمادگی رزمی ارتش آسیبی وارد نیاید.

آمادگی رزمی نیروهای مسلح برای مواقع استثنائی جنگ و بحران همواره وجود دارد اما این بدان معنا نیست که کشور دائماً در حال جنگ باشد. بنابر این در زمان صلح بسیاری از افراد و تجهیزات نیروهای مسلح آزاد و بدون استفاده می‌ماند. در حالی که می‌توان از این امکانات به نحو مطلوب و مؤثر استفاده کرد.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=قانون اساسی در نظام حقوقی ایران پیشینه، آموزه‌ها، قوانین|ترجمه=|جلد=|سال=1388|ناشر=نامه هستی|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=4446316|صفحه=|نام۱=عباس|نام خانوادگی۱=ایمانی|نام۲=امیررضا|نام خانوادگی۲=قطمیری|چاپ=1}}</ref>

 

در رمان صلح نیروهای مسلح دو وظیفه مجزا دارند. اولا از طریق پوشش رمینی و دریایی و هوایی دائماً و احتیاطاً به گشت زنی مشغولند تا در صورت بروز حمله بیگانه قادر به دفع تجاوز باشند. ثانیاً از طریق آموزش مستمر نیروهای انسانی در کادرهای ثابت و وظیفه کشور را در آمادگی دائم رزمی قرار می‌دهند.<ref>{{یادکرد کتاب۲||عنوان=حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران حاکمیت و نهادهای سیاسی (جلد دوم)|ترجمه=|جلد=|سال=1391|ناشر=میزان|مکان=|شابک=|پیوند=|شماره فیش در پژوهشکده حقوق و قانون ایران=3858448|صفحه=|نام۱=سیدمحمد|نام خانوادگی۱=هاشمی|چاپ=23}}</ref>

قانون ارتش جمهوری اسلامی ایران مصوب ۱۳۶۶

* [[نگرش انتقادی به قانونگذاریِ بحران؛ با نگاهی به بحران کووید ۱۹]]