قرار دستورموقت و رفع اثر از آن در دادگاههای خانواده (به لحاظ رویکردهای نوین قانون حمایت از خانواده مصوّب ۱۳۹۱)
قرار دستورموقت و رفع اثر از آن در دادگاههای خانواده (به لحاظ رویکردهای نوین قانون حمایت از خانواده مصوّب ۱۳۹۱) نام مقاله ای از میر مرتضی میرحسین زاده کشتلی و محمد عالم زاده بوده که در دوره نهم شماره سی و دوم (تابستان 1392) فصلنامه تحقیقات حقوقی منتشر شده است.
چکیده
در حقوق ایران، به تجویز ماده ۷ قانون حمایت از خانواده مصوّب۱۳۹۱، دادگاههای خانواده در موارد فوری اقدام به صدور قرار دستورموقت می‌نمایند. به لحاظ تفاوت‌هایی‌که دعاوی‌خانوادگی با سایر دعاوی حقوقی دارد، دستورموقت در محاکم خانواده از اهمیت بسزایی برخوردار می‌باشد. با تصویب قانون جدید حمایت از خانواده، این نهاد در مقایسه با قوانین سابق، دستخوش تغییراتی شده است و پاره ای از ابهامات موجود در قوانین سابق‌که همواره منشاء اختلاف‌نظر حقوقدانان و تشتت آرای قضات دادگاههای خانواده بوده را مرتفع ساخت. با بررسی این قانون و مقایسه آن با قوانین و مقررات سابق، درمی‌یابیم که قانون جدید حمایت ازخانواده برای صدور دستورموقت، شرایط و مختصات استثنایی و ویژه‌ای را در نظر گرفته است، از جمله؛ امکان صدور این قرار بدون نیاز به اخذ تأمین، قابلیت اجرا بدون نیاز به تأیید رییس‌حوزه قضایی، اعتبار شش‌ماهه تا تصمیم دادگاه در اصل دعوا. البته برخی دیگر از این ابهامات از جمله لغو قرار دستورموقت و چگونگی رفع اثر از آن، کمافی‌السابق رفع نشده و موجبات تفاسیر مختلف حقوقدانان را فراهم آورده است.
کلیدواژه ها
- دادگاه خانواده
- دستور موقت
- لغو قرار
- رفع اثر
- اخذ تأمین
مواد مرتبط
- ماده 4 قانون حمایت خانواده
- ماده 7 قانون حمایت خانواده
- ماده 20 قانون حمایت خانواده
- ماده 21 قانون حمایت خانواده
- ماده 40 قانون حمایت خانواده
- ماده 16 آیین نامه اجرای قانون حمایت از خانواده
- ماده 11 قانون مدنی
- ماده 1174 قانون مدنی
- ماده 1 قانون آیین دادرسی مدنی
- ماده 174 قانون آیین دادرسی مدنی
- ماده 310 قانون آیین دادرسی مدنی
- ماده 311 قانون آیین دادرسی مدنی
- ماده 312 قانون آیین دادرسی مدنی
- ماده 313 قانون آیین دادرسی مدنی
- ماده 314 قانون آیین دادرسی مدنی
- ماده 315 قانون آیین دادرسی مدنی
- ماده 316 قانون آیین دادرسی مدنی
- ماده 317 قانون آیین دادرسی مدنی
- ماده 318 قانون آیین دادرسی مدنی
- ماده 319 قانون آیین دادرسی مدنی
- ماده 320 قانون آیین دادرسی مدنی